Meer en meer (ex)lotgenoten beginnen de eindstreep te bereiken of zijn momenteel met vlaggen, confetti en feestschalmeien over de eindstreep aan het paraderen.
Ik lees op verschillende amerikaanse, engelse en zuid afrikaanse blogs over vrouwen die de weg naar de hel verschillende keren afgelegd hebben. Heen en terug. Om dan eindelijk na veel ellende zo ver te raken dat ze een relatief normale zwangerschap hadden. Om dan toch terug even naar de hel te wandelen omdat ze te vroeg bevielen. Maar al bij al beginnen meer en meer wanhopige gevallen eindelijk over de laatste streep te komen.
En eerlijk gezegd...ik zie het mij niet doen.
Ik zie mezelf geen feestschalmeien bestellen om mijn laatste meters voor de streep en eerste meters achter de streep te laten begeleiden. Ik zie niemand confetti kopen om mij daarmee te overgieten omdat we eindelijk op het punt zijn aangekomen waar al die anderen al zo lang zijn.
Toen we vorige week terugkwamen van het ziekenhuis vroeg ik aan P. of hij ons daar ooit ook zo ziet zitten. Of hij diep vanbinnen het gevoel heeft dat het wel of niet voor ons is weggelegd.
En hij kon niet meer zeggen dan "ik hoop het"...
Ik durf het zelfs niet meer hopen. Ik kan het ook niet meer voelen. Ik kan mijn intuitie niet meer vertrouwen. Omdat ik teveel nadenk. Omdat ik teveel hoop.
Je hebt van die mensen die het gewoon weten. Die weten of iets gaat gebeuren of niet. Die daar rotsvast van overtuigd zijn.
Met alle wil van de wereld...het lukt me niet om overtuigd te zijn dat dit geluk ons ooit zal overkomen. Nochthans zou die zekerheid alles zo veel makkellijker maken.
Maar ondertussen feest ik toch een heel klein beetje mee met de anderen die de finish bereikt hebben. Ik strooi een beetje confetti, geniet van de champagne, laat de feestschalmeien toeteren... en droom van de dag dat ik in het midden van de parade zal staan met dat bundeltje geluk in mijn armen
