Helaas pindakaas

Gedaan met de pret!
Ik ben ondertussen officieel drie weken niet meer aan het werk. Mijn eerste week was gevuld met stage lessen. Mijn tweede week vulde ik met trouwen en feesten. Mijn derde week was gevuld met nietsdoen, uitslapen, doen alsof ik aan het opruimen was, lijstjes maken, tv kijken, boekjes lezen, lunchen met ex-collega's, shoppen, opnieuw doen alsof ik aan het opruimen was en zalig niksen....
Daar komt nu een einde aan. Als ik dit thuisblijven een beetje op een eerlijke manier wil doen, dan moet er gewerkt worden.
Vanaf vandaag staat de huisvrouw in mij dus op. Ik gun mezelf een uurtje computertijd om de dag te beginnen en daarna is het werken geblazen.
Ik moet dit echt doen, want ik weet uit het verleden dat thuiszijn voor mij al snel verglijdt in echt niks doen. In slapen, nog meer slapen en uiteindelijk zo moe zijn dat alleen slapen nog leuk is. A nervous breakdown waiting to happen....
Mijn vorige postjes waren allemaal vrij heppie heppie, maar toch stormt het onderhuids een beetje. Het wachten begint me even zuur op te breken. Langs de ene kant kan ik me niet voorstellen dat er binnenkort een kind in ons midden zal zijn, langs de andere kant kijk ik als een berg tegen de komende maanden op. Ik heb echt geen zin meer in wachten, wachten, wachten.....puur om het wachten zelf.
Soms zou ik wel willen inslapen om wakker te worden wanneer het eindelijk zo ver zal zijn.
De jaren van wachten beginnen zich ook weer eens duidelijk af te tekenen. Zes jaar zijn we alweer verder. Lotgenoten van vroeger hebben ondertussen kinderen van drie jaar, tweede en derde spruiten en zwangerschapsverhalen om een hele avond mee te vullen. En af en toe steekt dat weer. Ik heb me er ondertussen over gezet dat ik geen zwangerschap zal meemaken en echt waar, ik kan daar goed mee leven. Uiteindelijk is die zwangerschap maar negen maand van je leven. Het is nadien dat het pas echt wordt.
Gelukkig denk ik dan, dat ik nooit zwanger geweest ben. Want hoe kan ik naar iets verlangen dat ik nooit gehad heb? Zeker niet omdat ik toch het resultaat van die negen maand binnenkort ook in mijn armen mag sluiten.
Voila, mijn dagen als huisvrouw zijn begonnen ....
Mijn dagen als moeder zitten er aan te komen....

toilet training

Gisteren vroegen twee kindjes of ik mee wou gaan naar toilet om hen te helpen. Grappig, blijkbaar zien ze in mij een goede toilet helpster. Nuja, ik kan maar voorbereid zijn op het afvegen van billetjes, het helpen opstappen op stapjes en het afleiden door schaduwfiguren op de muur te toveren (met als resultaat dat R bijna van de pot viel omdat mijn eend zijn hond aan het opeten was).

Ja, life in the waiting zone staat bol van de leuke activiteiten. Gisteren hebben we ons voor de laatste keer door een twee uur durend gesprek geworsteld met de psycholoog van het caw. Tja, wat kan ik over die gesprekken vertellen? Het is niet leuk, ze draaien soms alles op zijn kop en je moet verdomd goed opletten, want soms gaan ze heel hard van hun eigen veronderstellingen uit. Gelukkig staan ze wel open voor mensen die weerwerk bieden. Volgens de maatschappellijk assistent moeten we ons geen zorgen maken en de psycholoog zou graag op de hoogte gehouden worden van het vervolg. Met andere woorden, dat zit wel goed.

Volgende stappen:
1. Volgende week worden we door het team van het caw nogmaals volledig geëvalueerd. Op basis van deze teamvergadering valt de beslissing welke elementen bij ons de boven halen, de protectieve of de risicofactoren.
2. op basis van deze evaluatie maakt de psycholoog zijn eindverslag
3. dat eindverslag gaat naar Kind en Gezin die er een stempel opzetten
4. Kind en gezin stuurt het verslag door naar de jeugdrechtbank
5. tegen 19/06 zou ons verslag op de rechtbank moeten liggen

En dan wordt het moeilijk. De volgende stap is dat we 15 dagen tijd krijgen om ons verslag in te lezen. Nadien moeten we opnieuw voorkomen bij de jeugdrechter.

Helaas gaan ze daar op het gerecht langdurig genieten van de zomer die ons hopelijk nog te wachten staat. Dus vanaf 15/07 is het daar zo toe als een blik sardientjes. Hopelijk kunnen wij dus nog voor de sluiting ons verslag gaan inlezen. Anders moeten we tot september wachten om al deze fantastische informatie over onszelf te weten te komen.

Vanaf nu krijgen we dus minder en minder vat op de procedure. Het weinige dat we konden doen is nu voorbij. Vanaf nu is het instanties aflopen, papieren verzamelen, dossiers samenstellen enz....

Ik heb zo vaak een einddatum op heel dit project geplakt en hoe dichter dat die data dichterbij komen, hoe meer ik ze nog even wil vooruitschuiven. Misschien moet ik er gewoon geen data meer op plakken. Ik spreek altijd van volgend jaar, volgend jaar, volgend jaar ..... Maar volgend jaar deze tijd zijn we zeer waarschijnlijk al een tijdje een gezin. En van zo'n gedachten krijgt mijn brein dus kortsluiting..... Ik kan het niet vatten, dat binnen minder dan 12 maand ons leven helemaal op zijn kop zal staan.

De grote projecten die we op ons dertig beslisten zijn langzamerhand allemaal in de sporen gezet. Mijn opleiding loopt naar het einde van zijn eerste jaar en buiten een aantal dingen die ik opzettelijk heb uitgesteld ziet dat er wel goed uit. Vorige week zijn we dan zonder problemen in dat huwelijksbootje gestapt en onze verbouwplannen zijn reeds een paar dagen binnen op de gemeente.
Sinds een drietal weken ben ik thuis en dus begint het er hier weer gezellig bewoont uit te zien.
In de zomer kunnen we concreet beginnen aan de verbouwing en daarna is het enige grote project nog het wachten op ons adoptiekindje......

Het lijkt een beetje alsof we vorige jaar eindelijk de weegschaal langs de andere kant hebben kunnen vullen en dat de twee schalen nu langzaam aan in evenwicht komen. Er staan ons mooie tijden te wachten