Gedaan met de pret!
Ik ben ondertussen officieel drie weken niet meer aan het werk. Mijn eerste week was gevuld met stage lessen. Mijn tweede week vulde ik met trouwen en feesten. Mijn derde week was gevuld met nietsdoen, uitslapen, doen alsof ik aan het opruimen was, lijstjes maken, tv kijken, boekjes lezen, lunchen met ex-collega's, shoppen, opnieuw doen alsof ik aan het opruimen was en zalig niksen....
Daar komt nu een einde aan. Als ik dit thuisblijven een beetje op een eerlijke manier wil doen, dan moet er gewerkt worden.
Vanaf vandaag staat de huisvrouw in mij dus op. Ik gun mezelf een uurtje computertijd om de dag te beginnen en daarna is het werken geblazen.
Ik moet dit echt doen, want ik weet uit het verleden dat thuiszijn voor mij al snel verglijdt in echt niks doen. In slapen, nog meer slapen en uiteindelijk zo moe zijn dat alleen slapen nog leuk is. A nervous breakdown waiting to happen....
Mijn vorige postjes waren allemaal vrij heppie heppie, maar toch stormt het onderhuids een beetje. Het wachten begint me even zuur op te breken. Langs de ene kant kan ik me niet voorstellen dat er binnenkort een kind in ons midden zal zijn, langs de andere kant kijk ik als een berg tegen de komende maanden op. Ik heb echt geen zin meer in wachten, wachten, wachten.....puur om het wachten zelf.
Soms zou ik wel willen inslapen om wakker te worden wanneer het eindelijk zo ver zal zijn.
De jaren van wachten beginnen zich ook weer eens duidelijk af te tekenen. Zes jaar zijn we alweer verder. Lotgenoten van vroeger hebben ondertussen kinderen van drie jaar, tweede en derde spruiten en zwangerschapsverhalen om een hele avond mee te vullen. En af en toe steekt dat weer. Ik heb me er ondertussen over gezet dat ik geen zwangerschap zal meemaken en echt waar, ik kan daar goed mee leven. Uiteindelijk is die zwangerschap maar negen maand van je leven. Het is nadien dat het pas echt wordt.
Gelukkig denk ik dan, dat ik nooit zwanger geweest ben. Want hoe kan ik naar iets verlangen dat ik nooit gehad heb? Zeker niet omdat ik toch het resultaat van die negen maand binnenkort ook in mijn armen mag sluiten.
Voila, mijn dagen als huisvrouw zijn begonnen ....
Mijn dagen als moeder zitten er aan te komen....
