het is me eindelijk duidelijk dat mama zijn niets te maken heeft met drie kilo baby uit je lijf persen. Het voordeel van dat persen is dat er een baby voor eeuwig en altijd van jou is, maar het gevoel "mama" is veel meer emotioneel dan lichamelijk.
Toen ik gisteren een collega ging helpen met een evenement was ik in de verste verte niet voorbereid op een super de luxe leuke, all about me, verjaardagsfeestje. Toen P. ineens opdook en zei dat ik mee moest naar de Vlaamse Ardennen, omdat hij een huis te koop gevonden had, een echt buitenkansje, begon ik wel iets te vermoeden. Maar terwijl de kilometers onder de wielen wegglijden begon het "huis bekijken" heel geloofwaardig te klinken. Het huis waarvan sprake was zou te vinden zijn in dezelfde gemeente waar een ex collega van me woont. En de man van die ex collega was in het verleden reeds mee komen kijken naar een potentieel huis. Dus toen P zei dat we eerst bij hen even langsgingen was mijn vermoeden helemaal weg. G en T hadden namelijk geen enkele link met onze vrienden.
Na een tijdje bijgekletst te hebben met G kwam de aap uit de mouw en bleek er toch vannalles gepland te zijn. De schattige tweeling des huizes had kleurrijke kettingen gemaakt voor mij en P. begon de auto uit te laden.
In het komende uur kwamen mijn broer en neef toe, mijn eerste petekindje en gezin, de vrienden van de scouts, mijn andere petekindje met mama en papa. Later kwam zelfs E. uit Parijs en Y. uit Antwerpen. Ondertussen hadden we ons onder een grote boom geïnstalleerd en kwam er uit iedereens tassen en manden de heerlijkste pick nicks te voorschijn.
En terwijl ik een maand geleden hier nog aan het klagen was over de feestjes van diegenen die dertig worden en dat vieren met een hoop kinderen ... was de picknick onder de kersenboom perfect !!!!
Ik heb de hele namiddag met mijn petekindjes gestoeft, ze voorgesteld aan die vrienden die ze nog niet kenden. Babykwijl over mijn nieuwe outfit laten lopen. Verhaaltjes verteld, over en onder alles gekropen, lichte babies en minder lichte peuters in mijn armen gehad...
En het leukst van al was dat het allemaal zo normaal was. Ik genoot met volle teugen, maar ik voelde ook mijn vrienden genieten. Ik voelde me perfect in mijn vel en was de perfecte mama ...
Voor de eerste keer was er noch bij mij noch bij mijn vrienden een negatief gevoel te merken. Geen medelijden, geen zieligheid.
Zo weet ik ondertussen dat mama zijn niets te maken heeft met een kind op de wereld zetten. En dat ons adoptiekindje zeker en vast als "ons" kind zal voelen... Net zoals iedereen die me na aan het hart zit ons kindje zal aanvaarden. En zo voelt het al veel minder eng dat ik binnen twee dagen dat kleine drietje voor mijn leeftijd mag zetten.
18.5.05
het zilveren randje aan de regenwolk
Gelukkig zijn er in deze poel van mateloze ergernissen nog dingen die alles de moeite waard maken.
Mijn collega die gewoon te gek is en alle dingen zegt die ik denk.
Mijn nieuwe collega die samen met bovenstaande mijn dag echt goed kan maken
Het feit dat ik op het werk door de twee bovenstaanden toch nog ontzettend kan lachen
Dat bovenstaanden alle clichés over zwanger worden kunnen vertellen en ik toch in een deuk onder tafel lig
Dat gisterennacht de laatste Star Wars film in première gegaan is en we vandaag de hele dag "ta ta ta tata ta tatata" gezongen hebben
Dat bovenstaande collega's ook een drietje in hun leeftijd hebben en kinderloos zijn
Dat zij daar eigenlijk ook best mee kunnen lachen
Het uitje dat we aan het bedenken zijn voor mijn verjaardag en dat we daar gezellig een dagje recup voor zouden kunnen nemen
Dat ik mezelf mateloos verbaas door al drie weken een jogging schema te volgen en gezond te eten
Mijn petekind die de hele maandag bleef doorpraten over grote boten
Dat niemand in ons gezelschap zo moest lachen met de grote boten als ik
Spijt dat bovenstaande collega's niet in de buurt waren van de grote boten namiddag of we waren nu nog aan het lachen
Vroegere lotgenoten die ook weer durven zeggen wat ik denk en die me aanvaarden in al mijn grumpiness
Vroegere lotgenoten die echt durven zeggen dat ze me zielig vinden
Vroegere lotgenoten die beseffen dat ze nooit meer kunnen aanvoelen hoe slecht ik me soms voel
Voor al diegenen die mijn dag goed maken ... May the force be with you
Mijn collega die gewoon te gek is en alle dingen zegt die ik denk.
Mijn nieuwe collega die samen met bovenstaande mijn dag echt goed kan maken
Het feit dat ik op het werk door de twee bovenstaanden toch nog ontzettend kan lachen
Dat bovenstaanden alle clichés over zwanger worden kunnen vertellen en ik toch in een deuk onder tafel lig
Dat gisterennacht de laatste Star Wars film in première gegaan is en we vandaag de hele dag "ta ta ta tata ta tatata" gezongen hebben
Dat bovenstaande collega's ook een drietje in hun leeftijd hebben en kinderloos zijn
Dat zij daar eigenlijk ook best mee kunnen lachen
Het uitje dat we aan het bedenken zijn voor mijn verjaardag en dat we daar gezellig een dagje recup voor zouden kunnen nemen
Dat ik mezelf mateloos verbaas door al drie weken een jogging schema te volgen en gezond te eten
Mijn petekind die de hele maandag bleef doorpraten over grote boten
Dat niemand in ons gezelschap zo moest lachen met de grote boten als ik
Spijt dat bovenstaande collega's niet in de buurt waren van de grote boten namiddag of we waren nu nog aan het lachen
Vroegere lotgenoten die ook weer durven zeggen wat ik denk en die me aanvaarden in al mijn grumpiness
Vroegere lotgenoten die echt durven zeggen dat ze me zielig vinden
Vroegere lotgenoten die beseffen dat ze nooit meer kunnen aanvoelen hoe slecht ik me soms voel
Voor al diegenen die mijn dag goed maken ... May the force be with you
dingen die me mateloos irriteren
*** lezen op eigen risico***
Dit is mijn blog en ik heb het recht even mijn gal te spuwen.
Dingen waar ik me de laatste tijd mateloos aan erger
- zwangeren die hoog en droog op hun roze wolk de wijsheid in pacht hebben hoe het hen gelukt is zwanger te worden (extra vitaminen, op hun hoofd gestaan, heel veel rusten, net niet rusten, er niet meer in geloven...)
- mensen die wanneer ze zwanger zijn blijven beweren dat ze weten hoe ik me voel
- goede vrienden die niet begrijpen waarom ik soms nog zo depri ben. Ik ga toch adopteren, alles is opgelost. Dat het nog jaren gaat duren, vergeten ze dan weer even
- Antwerpenaars die neerkijken op iedereen die niet uit de metropool komt en geen metropolees spreekt. Hiermee bedoel ik vooral mijn collega's die me het gevoel geven dat ik alles drie keer moet herhalen omdat ze me anders niet begrijpen
- ikzelf irriteer mezelf ook, omdat ik meer en meer begin er op tegen te zien om naar mijn antwerpse collega's te vertrekken
- een vrije dag in de stad met overal, echt overal buggies en draagdoeken
- een leuk gezelschap op die vrije dag in de stad met twee buggies, twee draagdoeken en één hoogzwangere buik
- mensen die volgende dingen beweren "kinderen kan je plannen, maar opvoeding niet"
- ernstige reportages zoals "Overleven", waar ze nog steeds het onderscheid tussen IVF en ICSI niet kennen
- dezelfde ernstige reportages die dan eindelijk eens een onderwerp als eiceldonatie bespreken, maar dan vooral promotie voeren voor oudere vrouwen die nog kinderen willen krijgen
- het feit dat ik nog steeds geen antwoord op mijn fantastische sollicitatie gekregen heb
Dit is mijn blog en ik heb het recht even mijn gal te spuwen.
Dingen waar ik me de laatste tijd mateloos aan erger
- zwangeren die hoog en droog op hun roze wolk de wijsheid in pacht hebben hoe het hen gelukt is zwanger te worden (extra vitaminen, op hun hoofd gestaan, heel veel rusten, net niet rusten, er niet meer in geloven...)
- mensen die wanneer ze zwanger zijn blijven beweren dat ze weten hoe ik me voel
- goede vrienden die niet begrijpen waarom ik soms nog zo depri ben. Ik ga toch adopteren, alles is opgelost. Dat het nog jaren gaat duren, vergeten ze dan weer even
- Antwerpenaars die neerkijken op iedereen die niet uit de metropool komt en geen metropolees spreekt. Hiermee bedoel ik vooral mijn collega's die me het gevoel geven dat ik alles drie keer moet herhalen omdat ze me anders niet begrijpen
- ikzelf irriteer mezelf ook, omdat ik meer en meer begin er op tegen te zien om naar mijn antwerpse collega's te vertrekken
- een vrije dag in de stad met overal, echt overal buggies en draagdoeken
- een leuk gezelschap op die vrije dag in de stad met twee buggies, twee draagdoeken en één hoogzwangere buik
- mensen die volgende dingen beweren "kinderen kan je plannen, maar opvoeding niet"
- ernstige reportages zoals "Overleven", waar ze nog steeds het onderscheid tussen IVF en ICSI niet kennen
- dezelfde ernstige reportages die dan eindelijk eens een onderwerp als eiceldonatie bespreken, maar dan vooral promotie voeren voor oudere vrouwen die nog kinderen willen krijgen
- het feit dat ik nog steeds geen antwoord op mijn fantastische sollicitatie gekregen heb
8.5.05
another one bites the dust
Nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt en ik de omtrekken van die grote drie in de verte begin te herkennen bijkt nog maar eens wat een belangrijke datum die drie-nul wel is.
Toen P. en ik meer dan vier jaar geleden aan onze eerste pogingen begonnen om een kindje van ons tweetjes te maken waren er vele vrienden die daar absoluut nog niet mee bezig waren. Die vonden dat we er vroeg aan begonnen, die zichzelf nog alle tijd gaven.
Twee jaar later dachten velen daar al anders over en begonnen de eerste geboortekaartje van leeftijdsgenoten in de bus te vallen.
Maar nog altijd waren er vrienden van eind de twintig die nog volop bezig waren met huis, carrière en andere dingen en die kinderen nog even niet zagen zitten. Plus had je nog altijd die zeldzame singles in onze vriendenkring die uiteraard nog niet met kinderen bezig waren.
Nu die drie er echter aankomt en de meeste in onze omgevind ondertussen de drie hebben zien passeren of ze de komende maand wel verwachten worden we meer en meer de "verstotenen". Diegene die toch een beetje uitgesloten zijn. Diegenen waar de mensen liever niet teveel mee afspreken voor een leuke zondagnamiddag vermits we geen kinderen hebben en men er dan maar van uitgaat dat de kinderboerderij en het bos geen plaatsen zijn waar we gezien willen worden. Mensen hebben het ook moeilijker en moeilijker met het vertellen over hun kroost. Alsof ze niet willen opscheppen met datgene dat zij zo gemakkellijk verkregen hebben en waar wij maar niet in slagen.
Gelukkig waren er dan steeds de lotgenoten. Diegene die je angst konden delen over het misschien nooit moeder worden, diegenen waarmee je je vragen en twijfels over een eventuele adoptie kon delen...
Maar helaas, omdat de koppels die echt kinderloos blijven nog steeds een enorme minderheid zijn (gelukkig) begint ook het groepje lotgenoten kleiner en kleiner te worden.
Sommige lotgenootjes hebben ondertussen er een tweede reeks behandelingen opzitten en zetten binnenkort nummer 2 op de wereld, andere beginnen weer met een reeks inspuitingen en echo's om hopelijk na niet teveel pogingen een broertje of zusje voor spruit nummer 1 te verwekken.
Zo is een tijdje geleden Sam, één van mijn laatst overgeleven echte lotgenootjes zwanger geworden.
En eerlijk gezegd...ik heb de moed niet meer om op zoek te gaan naar andere, nieuwe lotgenoten. Om opnieuw mensen te vinden die je begrijpen in je ene wens, in je oneindige verdriet, in je twijfels en je onzekerheden om dan na verloop van tijd die lotgenoten proficiat te wensen omdat zij bereikt hebben wat mij niet lukt.
En ja, sommige van die lotgenoten blijven echte vriendinnen. Blijven toffe madammen om mee af te spreken, om de stad mee op stelten te zetten. We blijven diepzinnige discussies hebben over het moederschap, vruchtbaarheid, opvoeding, adoptie ...
Maar het is niet meer hetzelfde. Voor hun is er geen twijfel meer, geen diepe enome angst dat ze nooit of te nimmer moeder zullen worden. De angst die je soms midden in de nacht wakker maakt, de angst die je hart samenknijpt ...
Het wortdt een angst die weer onuitsprekelijk wordt ... want enkel die mensen die deze angst nog steeds levendig in hun borstkas aanwezig weten, weten waarover je spreekt. Eens die angst vervangen is door een groeiende baby in de buik ... ben je ook je lotgenoot kwijt...
Toen P. en ik meer dan vier jaar geleden aan onze eerste pogingen begonnen om een kindje van ons tweetjes te maken waren er vele vrienden die daar absoluut nog niet mee bezig waren. Die vonden dat we er vroeg aan begonnen, die zichzelf nog alle tijd gaven.
Twee jaar later dachten velen daar al anders over en begonnen de eerste geboortekaartje van leeftijdsgenoten in de bus te vallen.
Maar nog altijd waren er vrienden van eind de twintig die nog volop bezig waren met huis, carrière en andere dingen en die kinderen nog even niet zagen zitten. Plus had je nog altijd die zeldzame singles in onze vriendenkring die uiteraard nog niet met kinderen bezig waren.
Nu die drie er echter aankomt en de meeste in onze omgevind ondertussen de drie hebben zien passeren of ze de komende maand wel verwachten worden we meer en meer de "verstotenen". Diegene die toch een beetje uitgesloten zijn. Diegenen waar de mensen liever niet teveel mee afspreken voor een leuke zondagnamiddag vermits we geen kinderen hebben en men er dan maar van uitgaat dat de kinderboerderij en het bos geen plaatsen zijn waar we gezien willen worden. Mensen hebben het ook moeilijker en moeilijker met het vertellen over hun kroost. Alsof ze niet willen opscheppen met datgene dat zij zo gemakkellijk verkregen hebben en waar wij maar niet in slagen.
Gelukkig waren er dan steeds de lotgenoten. Diegene die je angst konden delen over het misschien nooit moeder worden, diegenen waarmee je je vragen en twijfels over een eventuele adoptie kon delen...
Maar helaas, omdat de koppels die echt kinderloos blijven nog steeds een enorme minderheid zijn (gelukkig) begint ook het groepje lotgenoten kleiner en kleiner te worden.
Sommige lotgenootjes hebben ondertussen er een tweede reeks behandelingen opzitten en zetten binnenkort nummer 2 op de wereld, andere beginnen weer met een reeks inspuitingen en echo's om hopelijk na niet teveel pogingen een broertje of zusje voor spruit nummer 1 te verwekken.
Zo is een tijdje geleden Sam, één van mijn laatst overgeleven echte lotgenootjes zwanger geworden.
En eerlijk gezegd...ik heb de moed niet meer om op zoek te gaan naar andere, nieuwe lotgenoten. Om opnieuw mensen te vinden die je begrijpen in je ene wens, in je oneindige verdriet, in je twijfels en je onzekerheden om dan na verloop van tijd die lotgenoten proficiat te wensen omdat zij bereikt hebben wat mij niet lukt.
En ja, sommige van die lotgenoten blijven echte vriendinnen. Blijven toffe madammen om mee af te spreken, om de stad mee op stelten te zetten. We blijven diepzinnige discussies hebben over het moederschap, vruchtbaarheid, opvoeding, adoptie ...
Maar het is niet meer hetzelfde. Voor hun is er geen twijfel meer, geen diepe enome angst dat ze nooit of te nimmer moeder zullen worden. De angst die je soms midden in de nacht wakker maakt, de angst die je hart samenknijpt ...
Het wortdt een angst die weer onuitsprekelijk wordt ... want enkel die mensen die deze angst nog steeds levendig in hun borstkas aanwezig weten, weten waarover je spreekt. Eens die angst vervangen is door een groeiende baby in de buik ... ben je ook je lotgenoot kwijt...
mini midlife crisis
Ja, 't is zover. Ik die vorig jaar nog moest lachen met de dertig crisis van die paar vrienden die een jaartje eerder dan mezelf het levenslicht zagen moet tot mijn grote spijt en schande bekennen dat die dertig ook bij mij al voor een paar slapeloze nachten geleid heeft.
Ten eerste natuurlijk het feit dat er alweer een verjaardag aankomt (en wat voor een) waarop ik a) geen dikke buik heb om mee te pronken
b) geen baby heb
Maar naast het overduidelijke begin ik ineens ook bij zoveel dingen te twijfelen. Mocht heel deze stomme onvervulde kinderwens geen roet in het eten gegooid hebben, hoe zou mijn leven er ondertussen uitgezien hebben? Stel dat ik nog geen kinderwens had gehad, had mijn "carrière" er dan anders uitgezien? Had ik andere dingen bereikt nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt?
Terwijl ik al een paar weken met deze kronkels in mijn hoofd bezig ben, las ik vorige week in de krant een kleine verwijzing naar een vacature als culinair journalist bij een groot Vlaams damesblad. Ik stond niet onmiddellijk rond te springen in mijn keuken, deed geen vreugdedansje...maar ging toch even op de website kijken. Was wel geïnteresseerd maar mijn tegenslag de laatste jaren in dat ene departement hebben me een beetje timide gemaakt. Ze zoeken een ervaren journalist ... en zooooo goed schrijf ik nu ook niet. Trouwens P. is een "echte" journalist. Die weet wel dat ik dit niet kan....
Laten we zeggen dat het geen moment van verlichting was. Geen donderslag bij heldere hemel. Niet ineens het gevoel dat dit het was.
Maar toen bleek P. wel enthousiast te zijn. En bleef hij deze week vragen of ik nu al een brief geschreven had.
En gisteren heb ik ineens een knop omgedraait. Verdorie, ik kan wel woorden aaneenrijgen tot een vlot leesbaar stukje tekst. Ik kan misschien geen diepzinnige analyses schrijven over de politieke toestand in zwart Afrika, maar laat me ratelen, kwebbelen en vertellen over eten, recepten, ingrediënten, restaurants en alles wat daar rond hangt en je bent de eerste uren niet van me verlost.
Ik ben een foodie die een beetje kan schrijven, dus waarom zou ik niet solliciteren???? Dus ben ik nu volop bezig met het updaten van mijn cv en het schrijven van een vlot briefje. En om even te pauzeren had ik de keuze tussen mijn ramen kuisen (of strijken, de badkamer schoonmaken, de keuken dweilen, het beddegoed vervangen....) of mijn blog updaten. En ik dacht, als ik dan toch aan het schrijven ben, kan ik beter blijven schrijven.
Vanavond wordt dus mijn grote "ik word dertig en wil iets helemaal anders-project" de ether ingestuurd. Wordt mijn sollicitatiemail losgelaten op het wereldwijde web. Hopelijk heeft diegene die mijn brief moet lezen geen last van een maandagochtendhumeur morgen.
Ik verwacht van julie brandende kaarsjes en duimende duimen. Wie weet helpt dat voor één keer wel!
Ten eerste natuurlijk het feit dat er alweer een verjaardag aankomt (en wat voor een) waarop ik a) geen dikke buik heb om mee te pronken
b) geen baby heb
Maar naast het overduidelijke begin ik ineens ook bij zoveel dingen te twijfelen. Mocht heel deze stomme onvervulde kinderwens geen roet in het eten gegooid hebben, hoe zou mijn leven er ondertussen uitgezien hebben? Stel dat ik nog geen kinderwens had gehad, had mijn "carrière" er dan anders uitgezien? Had ik andere dingen bereikt nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt?
Terwijl ik al een paar weken met deze kronkels in mijn hoofd bezig ben, las ik vorige week in de krant een kleine verwijzing naar een vacature als culinair journalist bij een groot Vlaams damesblad. Ik stond niet onmiddellijk rond te springen in mijn keuken, deed geen vreugdedansje...maar ging toch even op de website kijken. Was wel geïnteresseerd maar mijn tegenslag de laatste jaren in dat ene departement hebben me een beetje timide gemaakt. Ze zoeken een ervaren journalist ... en zooooo goed schrijf ik nu ook niet. Trouwens P. is een "echte" journalist. Die weet wel dat ik dit niet kan....
Laten we zeggen dat het geen moment van verlichting was. Geen donderslag bij heldere hemel. Niet ineens het gevoel dat dit het was.
Maar toen bleek P. wel enthousiast te zijn. En bleef hij deze week vragen of ik nu al een brief geschreven had.
En gisteren heb ik ineens een knop omgedraait. Verdorie, ik kan wel woorden aaneenrijgen tot een vlot leesbaar stukje tekst. Ik kan misschien geen diepzinnige analyses schrijven over de politieke toestand in zwart Afrika, maar laat me ratelen, kwebbelen en vertellen over eten, recepten, ingrediënten, restaurants en alles wat daar rond hangt en je bent de eerste uren niet van me verlost.
Ik ben een foodie die een beetje kan schrijven, dus waarom zou ik niet solliciteren???? Dus ben ik nu volop bezig met het updaten van mijn cv en het schrijven van een vlot briefje. En om even te pauzeren had ik de keuze tussen mijn ramen kuisen (of strijken, de badkamer schoonmaken, de keuken dweilen, het beddegoed vervangen....) of mijn blog updaten. En ik dacht, als ik dan toch aan het schrijven ben, kan ik beter blijven schrijven.
Vanavond wordt dus mijn grote "ik word dertig en wil iets helemaal anders-project" de ether ingestuurd. Wordt mijn sollicitatiemail losgelaten op het wereldwijde web. Hopelijk heeft diegene die mijn brief moet lezen geen last van een maandagochtendhumeur morgen.
Ik verwacht van julie brandende kaarsjes en duimende duimen. Wie weet helpt dat voor één keer wel!
Abonneren op:
Posts (Atom)