het is me eindelijk duidelijk dat mama zijn niets te maken heeft met drie kilo baby uit je lijf persen. Het voordeel van dat persen is dat er een baby voor eeuwig en altijd van jou is, maar het gevoel "mama" is veel meer emotioneel dan lichamelijk.
Toen ik gisteren een collega ging helpen met een evenement was ik in de verste verte niet voorbereid op een super de luxe leuke, all about me, verjaardagsfeestje. Toen P. ineens opdook en zei dat ik mee moest naar de Vlaamse Ardennen, omdat hij een huis te koop gevonden had, een echt buitenkansje, begon ik wel iets te vermoeden. Maar terwijl de kilometers onder de wielen wegglijden begon het "huis bekijken" heel geloofwaardig te klinken. Het huis waarvan sprake was zou te vinden zijn in dezelfde gemeente waar een ex collega van me woont. En de man van die ex collega was in het verleden reeds mee komen kijken naar een potentieel huis. Dus toen P zei dat we eerst bij hen even langsgingen was mijn vermoeden helemaal weg. G en T hadden namelijk geen enkele link met onze vrienden.
Na een tijdje bijgekletst te hebben met G kwam de aap uit de mouw en bleek er toch vannalles gepland te zijn. De schattige tweeling des huizes had kleurrijke kettingen gemaakt voor mij en P. begon de auto uit te laden.
In het komende uur kwamen mijn broer en neef toe, mijn eerste petekindje en gezin, de vrienden van de scouts, mijn andere petekindje met mama en papa. Later kwam zelfs E. uit Parijs en Y. uit Antwerpen. Ondertussen hadden we ons onder een grote boom geïnstalleerd en kwam er uit iedereens tassen en manden de heerlijkste pick nicks te voorschijn.
En terwijl ik een maand geleden hier nog aan het klagen was over de feestjes van diegenen die dertig worden en dat vieren met een hoop kinderen ... was de picknick onder de kersenboom perfect !!!!
Ik heb de hele namiddag met mijn petekindjes gestoeft, ze voorgesteld aan die vrienden die ze nog niet kenden. Babykwijl over mijn nieuwe outfit laten lopen. Verhaaltjes verteld, over en onder alles gekropen, lichte babies en minder lichte peuters in mijn armen gehad...
En het leukst van al was dat het allemaal zo normaal was. Ik genoot met volle teugen, maar ik voelde ook mijn vrienden genieten. Ik voelde me perfect in mijn vel en was de perfecte mama ...
Voor de eerste keer was er noch bij mij noch bij mijn vrienden een negatief gevoel te merken. Geen medelijden, geen zieligheid.
Zo weet ik ondertussen dat mama zijn niets te maken heeft met een kind op de wereld zetten. En dat ons adoptiekindje zeker en vast als "ons" kind zal voelen... Net zoals iedereen die me na aan het hart zit ons kindje zal aanvaarden. En zo voelt het al veel minder eng dat ik binnen twee dagen dat kleine drietje voor mijn leeftijd mag zetten.
