*** lezen op eigen risico***
Dit is mijn blog en ik heb het recht even mijn gal te spuwen.
Dingen waar ik me de laatste tijd mateloos aan erger
- zwangeren die hoog en droog op hun roze wolk de wijsheid in pacht hebben hoe het hen gelukt is zwanger te worden (extra vitaminen, op hun hoofd gestaan, heel veel rusten, net niet rusten, er niet meer in geloven...)
- mensen die wanneer ze zwanger zijn blijven beweren dat ze weten hoe ik me voel
- goede vrienden die niet begrijpen waarom ik soms nog zo depri ben. Ik ga toch adopteren, alles is opgelost. Dat het nog jaren gaat duren, vergeten ze dan weer even
- Antwerpenaars die neerkijken op iedereen die niet uit de metropool komt en geen metropolees spreekt. Hiermee bedoel ik vooral mijn collega's die me het gevoel geven dat ik alles drie keer moet herhalen omdat ze me anders niet begrijpen
- ikzelf irriteer mezelf ook, omdat ik meer en meer begin er op tegen te zien om naar mijn antwerpse collega's te vertrekken
- een vrije dag in de stad met overal, echt overal buggies en draagdoeken
- een leuk gezelschap op die vrije dag in de stad met twee buggies, twee draagdoeken en één hoogzwangere buik
- mensen die volgende dingen beweren "kinderen kan je plannen, maar opvoeding niet"
- ernstige reportages zoals "Overleven", waar ze nog steeds het onderscheid tussen IVF en ICSI niet kennen
- dezelfde ernstige reportages die dan eindelijk eens een onderwerp als eiceldonatie bespreken, maar dan vooral promotie voeren voor oudere vrouwen die nog kinderen willen krijgen
- het feit dat ik nog steeds geen antwoord op mijn fantastische sollicitatie gekregen heb
