Nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt en ik de omtrekken van die grote drie in de verte begin te herkennen bijkt nog maar eens wat een belangrijke datum die drie-nul wel is.
Toen P. en ik meer dan vier jaar geleden aan onze eerste pogingen begonnen om een kindje van ons tweetjes te maken waren er vele vrienden die daar absoluut nog niet mee bezig waren. Die vonden dat we er vroeg aan begonnen, die zichzelf nog alle tijd gaven.
Twee jaar later dachten velen daar al anders over en begonnen de eerste geboortekaartje van leeftijdsgenoten in de bus te vallen.
Maar nog altijd waren er vrienden van eind de twintig die nog volop bezig waren met huis, carrière en andere dingen en die kinderen nog even niet zagen zitten. Plus had je nog altijd die zeldzame singles in onze vriendenkring die uiteraard nog niet met kinderen bezig waren.
Nu die drie er echter aankomt en de meeste in onze omgevind ondertussen de drie hebben zien passeren of ze de komende maand wel verwachten worden we meer en meer de "verstotenen". Diegene die toch een beetje uitgesloten zijn. Diegenen waar de mensen liever niet teveel mee afspreken voor een leuke zondagnamiddag vermits we geen kinderen hebben en men er dan maar van uitgaat dat de kinderboerderij en het bos geen plaatsen zijn waar we gezien willen worden. Mensen hebben het ook moeilijker en moeilijker met het vertellen over hun kroost. Alsof ze niet willen opscheppen met datgene dat zij zo gemakkellijk verkregen hebben en waar wij maar niet in slagen.
Gelukkig waren er dan steeds de lotgenoten. Diegene die je angst konden delen over het misschien nooit moeder worden, diegenen waarmee je je vragen en twijfels over een eventuele adoptie kon delen...
Maar helaas, omdat de koppels die echt kinderloos blijven nog steeds een enorme minderheid zijn (gelukkig) begint ook het groepje lotgenoten kleiner en kleiner te worden.
Sommige lotgenootjes hebben ondertussen er een tweede reeks behandelingen opzitten en zetten binnenkort nummer 2 op de wereld, andere beginnen weer met een reeks inspuitingen en echo's om hopelijk na niet teveel pogingen een broertje of zusje voor spruit nummer 1 te verwekken.
Zo is een tijdje geleden Sam, één van mijn laatst overgeleven echte lotgenootjes zwanger geworden.
En eerlijk gezegd...ik heb de moed niet meer om op zoek te gaan naar andere, nieuwe lotgenoten. Om opnieuw mensen te vinden die je begrijpen in je ene wens, in je oneindige verdriet, in je twijfels en je onzekerheden om dan na verloop van tijd die lotgenoten proficiat te wensen omdat zij bereikt hebben wat mij niet lukt.
En ja, sommige van die lotgenoten blijven echte vriendinnen. Blijven toffe madammen om mee af te spreken, om de stad mee op stelten te zetten. We blijven diepzinnige discussies hebben over het moederschap, vruchtbaarheid, opvoeding, adoptie ...
Maar het is niet meer hetzelfde. Voor hun is er geen twijfel meer, geen diepe enome angst dat ze nooit of te nimmer moeder zullen worden. De angst die je soms midden in de nacht wakker maakt, de angst die je hart samenknijpt ...
Het wortdt een angst die weer onuitsprekelijk wordt ... want enkel die mensen die deze angst nog steeds levendig in hun borstkas aanwezig weten, weten waarover je spreekt. Eens die angst vervangen is door een groeiende baby in de buik ... ben je ook je lotgenoot kwijt...
