ja, alles staat weer even op zijn kop.
Net toen ik me goed begon te voelen in mijn huishoudcapaciteiten, kreeg ik de kans om twee maand te werken voor het Internationaal Filmfestival van Gent. Natuurlijk heb ik dat aanvaard (twee maand dubbel betaald worden heeft zijn voordelen in onze huidige situatie...lekker het geld voor onze vliegtuigtickets bij elkaar gespaard). Sinds vandaag ben ik dus terug aan het werk. Onmiddellijk lange uren, maar het doet wel deugd.
Op het adoptiefront zal het even stilletjes zijn. Ons dossier is helemaal afgeraakt nog voor ik terug moest werken. Het ligt nu gte blinken op het bureau van één van de medewerkers van ons adoptiebureau. Ze hebben nu een maandje om alles na te kijken en ons werk te controleren. Eind van de maand zou ons dossier dan naar Afrika kunnen vertrekken. En dan wordt het afwachten. De speculaties zijn niet te doen. In het beste geval krijgen we in de loop van oktober het verlossende telefoontje. In het slechtste geval is het pas tegen het eind van het jaar aan ons. Wat nog steeds heel snel zou zijn....
Het idee dat we dus zeer snel telefoon zouden kunnen krijgen doet ook wel een beetje paniek ontstaan. P. en ik kamperen momenteel in ons eigen huis. Geen toilet (enkel een campingtoilet) , enkel koud water (in de gang) en een mini keukentje. En .... een hele grote achtertuin. En.... een aannemer wiens vrouw morgen het ziekenhuis binnengaat om te bevallen....
We hebben nog steeds geen zicht op de planning voor onze verbouwingen en dat was NIET de bedoeling.
In mijn hoofd strijden dromen en gedachten over bevallingen, adoptiekinderen, mama zijn en P. als papa zien om een eerste plaatsje. Slapen lukt, met moeite.
Terugkomen van Ethiopië zal een einde breien aan een ongelooflijk intense periode in ons leven. En uiteraard zal het ook het begin zijn van een nog veel intensere periode.
Het is alleen stom dat we nu in een vacuüm zitten...en we niet veel meer kunnen doen dan wachten en het internet afschuimen naar informatie.
