Vandaag (daarnet pas) ben ik toch even geschrokken. Ik ben altijd heel open geweest over ons IVF gedoe, over het feit dat ik graag kinderen wil maar dat het niet lukt, over de frustraties die dat met zich meebrengt.
Op mijn vorige job hebben ze meegemaakt dat ik onder het mes ging voor de kijkoperatie en hebben ze mijn eerste stapjes op IVF vlak van begin tot einde meegeleefd. Op mijn job nu wisten een aantal mensen onmiddellijk wat en hoe en de rest heeft het geleidelijk meegekregen. Dat we nu gaan adopteren weten ook al heel wat mensen. Tja, je moet toch iets antwoorden op de hordes babies die je toegewenst worden in de maand januari.
Dat dus wat mijn collega's in Gent betreft. Maar ons operaatje heeft natuurlijk ook een gebouw in antwerpen waar een heel pak van mijn collega's resideren.
Vandaag hadden we een brainstormvergadering over het nieuwe seizoen. En omdat ik deeltijds wel wat opdrachten voor de PR doe en toch ook een soort publiek bereik met mijn werking was ik hier ook voor uitgenodigd. Het is een hele toffe, maar ook lichtelijk gestoorde bende die vandaag samenzat.
Onze zeer productieve vergadering werd dan ook besloten met een heerlijk etentje. Ik zat aan het eind van de tafel met 2 gentse collega's en 3 antwerpse collega's. Waarvan er eentje tussen het voor- en hoofdgerecht heel losjes, vlotweg uit de pols vroeg of ik nog steeds met IVF bezig was.
't is dat het hele comfortabele stoelen waren in het restaurant, want ik viel wel bijna achterover. Heb dat dan ook beantwoord met te zeggen dat we gestopt waren en gingen adopteren, wat ons nog een uur over adopties heeft doen uitweiden omdat zijn zus ook aan het adopteren was.
Wat me wel even deed nadenken over al die openheid. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt wat er allemaal gaande was op reproductief gebied. Iemand die heel ontschuldig vroeg of wij kinderen hadden kreeg veel meer te weten dan dat ze waarschijnlijk wilden. Ook over de behandelingen kan ik zonder probleem uren babbelen.
Als het me gevraagd wordt praat ik zonder probleem over alles wat ongewenste kinderloosheid met zich meebrengt. Maar je merkt wel altijd dat mensen een beetje geremd zijn. Met 1 uitzondering heb ik nog nooit iemand meegemaakt die echt doorvroeg over alles.
Die ene vriendin sluit ik dan ook ergens op een speciaal plaatsje in mijn hart omdat ze mij zo normaal deed voelen in een tijd dat ik me eerder een medische freak voelde.
Maar, ik verschoot wel dat een collega waar ik eigenlijk niet veel mee te maken heb en die eigenlijk ook niet tot mijn doelgroep van bekeerlingen behoort (hij is homo) zo ineens op de proppen kwam met IVF.
De rest van mijn deel van de tafel keek dan ook zeer geschokt dat we daar zo normaal over deden. Een aantal mensen zijn zo ook ineens op de hoogte van mijn voortplantingswensen en -problemen.
Ik blijf erbij dat het voor mij het beste was dat iedereen op de hoogte was van wat er met ons gebeurde de voorbije jaren. Zoals ik ook denk dat iedereen vrij snel zal weten dat er een kindje aankomt (zwanger of adoptie) zelfs in de periode dat het nog alle kanten op kan.
Ik kan blijkbaar geen grote dingen verwerken zonder hulp van de mensen rondom mij. Zelfs de mensen die ik op de bus of trein ontmoet...
Wat zegt dit over mij? Ik weet het niet.
Ik ben nu wel een beetje bang dat mensen met plezier gaan vragen hoe ver het met de adoptie staat. Vandaar dat ik overal vertel dat het wel jaren gaat duren. Adoptie is ineens een veel veiliger onderwerp geworden dan "proberen".
Wat ik wel ok vind. De mensen in mijn omgeving hebben zich zo lang ambetant gevoelt en zijn blij dat ze nu vragen kunnen stellen over iets dat heel waarschijnlijk wel een goed einde gaat hebben.
Los van dit alles moest ik daarnet toch even vloeken omdat een ex van mij binnen drie weken blijkbaar papa wordt. Hip hip, niet hoera!!!
Een aantal superlieve madammen die nu eindelijk zwanger zijn na jaren proberen, na jaren van ellende vragen me tegenwoordig allemaal of we echt niet verder gaan proberen. En dan denk ik aan gisteravond. We waren beiden doodmoe, zoals zo vaak de voorbije weken. Maar, 't was wel het weekend van mijn eisprong. En noch P. noch ik konden dat zomaar voorbij laten gaan. Dus, we proberen nog volop. Maar dat bedoelen ze natuurlijk niet.
Maar daar komt het nu voor mij wel op neer. Wij proberen terug gewoon te proberen. Het klinkt raar, maar na jaren medisch geweld lijkt het alsof de gewone, natuurlijke manier niet meer ter sprake komt. En toch ... elke 28 dagen hebben we eigenlijk wel een kans om zwanger te worden.
Dus los van alle adoptieplannen kunnen we de gewone manier toch nog niet laten schieten.
Ik zou heel graag tot een sexleven komen waarbij we niet moeten tellen, maar dan zouden we helemaal nooit een kans maken (en dit door ons drukke jobs waardoor we sommige maanden bijna nooit samen gaan slapen of samen wakker worden).
Maar blijkbaar heeft P. dit ook. En hebben we het gisteren toch nog even gezellig gemaakt. En opnieuw het goede voornemen genomen om tijd te maken voor elkaar zodat deze momenten niet meer voorkomen.
Genoeg geopenbaard vanavond
Slaapwel
