Pfffffffff, los van alle dieten, gezonde lichaamsbeweging, vitamientjes, zuiveringssoepen, versterkende dijencrèmekes en slankmakende broeken ben ik de laatste 2 maand slachtoffer van een PMS syndroom dat de voorbije jaren nog niet aan bod gekomen is. Ik blaas op als een ballon.
Los van cyclische perikelen heb ik ook gemerkt dat als je lange tijd geen zuivel eet en dan ineens je tegoed doet aan een kaastafel (tegoed doen geeft niet echt weer hoe ik geschranst heb van de 20 verschillende kaasjes ... euh zeg maar kazen)dat ook als gevolg heeft dat je ineens alle mogelijke symtomen krijgt van een veel te goed opgeblazen ballon.
Waar ze op mijn werk een voorbeeld aan kunnen nemen en eens mijn zitbal wat beter zouden kunnen opblazen. Bij de laatste vergadering die ik met klanten had was het absoluut genant om recht te staan en de zitbal volledig ingedeukt zichzelf weer goed te zien trekken. ieks!!!
Ik wou een stukje over evoluties schrijven, want net als mijn lijfelijke cyclus waar ik jullie meer dan normaal mee verveel merk ik toch ook dat er een soort van cyclisme (niet met fietsen) in mijn gevoelens ten opzichte van die immer aanwezige kinderwens terug te vinden is.
Nu ik wekelijks meer dan voldoende baby aandacht krijg voel ik me soms de super mama en zie ik mezelf zo met een eigen kroost rondlopen. Maar dan af en toe voel ik me net zoals Soper schrijft.
Na een periode van absolute high waarin alles fantastisch gaat. Waar ik me volledig smijt op een nieuw project (met name de adoptie) en gelukkig en vrolijk door het leven ga, kom ik ineens weer op een plaats terecht dat ik me allesbehalve zo voel en dat ik niet liever wil dan terug die persoon te zijn. Ik wil niet ongelukkig zijn en niet continu over alles twijfelen nu we een mogelijke uitweg gevonden hebben uit het ongewenst kinderloos zijn.
En dan is mijn lieve, superschattige metekindje bij ons die tot voor een week heel erg veel tranen liet en het merendeel van de tijd niet echt gelukkig was. En dan loop ik kilometers rond de tafel met haar in mijn armen. En dan heb ik geen rekening gehouden met het feit dat ik eten ging klaarmaken en dan moet ik P. vragen om te koken en dan kunnen we niet gezellig eten omdat één van ons continu moet rondlopen met een hoopje krijsende baby. En dan ligt dat hoopje eindelijk gelukzalig te slapen en dan vraag ik me af of dit echt is wat ik wil??? Zal het anders aanvoelen eens wij zover staan? Of zal ik dan ook af en toe denken van Jezus, dit is niet alleen rozengeur en maneschijn????
Zal ik dat allemaal wel kunnen? Die aandacht voor dat ene leven? Ik die eigenlijk meestal liever lui dan moe ben. Die ervan kan genieten om lekker niets te doen. Die thuiskomt en alles een beetje overal smijt, televisie aanzet, de keukenchaos van 's ochtends vergroot met een raar kookexperiment. Die potten en overschotten van eten soms echt telang laat staan tot de keuken een beetje slecht begint te ruiken.Om dan in pyama, net voor het slapen gaan ineens bleekwater en bruine zeep boven te halen en driftig te beginnnen kuisen.
Ik hou zoveel van slapen, voor de televisie, in het weekend.... ben ik de persoon die dat allemaal gaat kunnen opgeven om voor een 50 cm klein ding te gaan zorgen?
En als je die twijfels hebt ... is het dan wel een goed idee om te gaan adopteren? Hebben mensen met twijfels niet juist die biologische band nodig die vanzelf van de grootste slons de beste mama maakt? Dat cliché dat het allemaal anders is met je "eigen" kinderen?
Is deze hele kinderwens niet verworden tot een wedstrijd? Iets waar we aan begonnen zijn en nu niet meer kunnen stoppen? Waar we al die anderen niet in willen laten voorgaan? Zij zwanger en kinderen, wij dus ook.
Het is een feit dat ik bij sommigen nog steeds heel hard dat wedstrijdgevoel heb. Ik betrapte mezelf er vanmiddag op dat ik over A. sprak alsof zij met opzet mij voorbijgestoken was door eventjes zwanger te worden van een tweede. En E. die ik echt haar tweede wens ... ik vind het voor mezelf niet zo erg dat het even duurt. Voor haar wel, omdat ik weet hoe ik me voelde na 8 maand proberen. Maar voor mezelf vind ik het best ok dat de wedstrijd even stilligt.
Soms kan ik me moeilijk het einde van deze reis voorstellen. We zijn precies al zo vaak op andere treinen, vliegtuiten, boten gestapt waardoor de reis weer even sneller ging. Om dan opnieuw terecht te komen in een file of een lange check-in en niet meer vooruit te komen. En als je dan een mogelijkheid krijgt om misschien weer wat snelheid in de reis te steken, dan is er die stomme angst en twijfel die je doet aarzelen om de mogelijkheid te grijpen. Foole maakte zo onlangs de vergelijking van rond te dobberen op het water en de IVF roeispaan binnen handbereik te hebben maar ze niet echt durven vastpakken uit angs een paar kilometer vooruit te komen om dan met een grote golf weer naar het midden van de oceaan teruggestuurd te worden. Terug naar dat plaatsje waar je voordien ook aan het dobberen was.
Nog even en ook mijn hoofd ontploft
