de zon schijnt, er zit een lentegeurtje in de lucht, de bloemknopjes ontluiken, de mensen glimlachen naar elkaar ....
En Y is ZWANGER!!!!!!!!!!!!!!!! woehoe, woehoe, super, mega, fantastisch, niet te geloven, kiepevel over gans mijn lijf, gebleit van geluk
De voorgeschiedenig kennende (zo goed als geen kans op spontane zwangerschap, zwanger van een cryo, een gezond zoontje en dan ineens .... naar spoed met buikpijn, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gyne die hen op het hart drukt om nu niet te beginnen hopen dat een spontane zwangerschap toch kan ... een gesprek een maand geleden over je neerleggen bij het niet zwanger worden en hoe moeilijk het is en hoe veel het toch nog in je hoofd zit als je dan een paar dagen overtijd gaat....om dan terug zwanger te worden) is het echt wel een wonder dat ze op zeer korte tijd twee maal zwanger werd.
Het doet me hopen voor anderen....
Om maar te zeggen hoe een groot wonder deze zwangerschap van Y is: 20 minuten na een telefoontje naar De Sutter in het UZ werd er al een echo genomen! Voor iedereen die al eens geprobeerd heeft om gewoon te bellen naar het UZ om iets te weten te komen ... die weet dat het een wonder is als je zo snel geholpen wordt. Zelfs als ze je laten bellen vanaf 11u en je belt om 11u, 59 seconden en 99 hondersten en blijft bellen tot 12u heb je nog het gevoel dat ze er voor je zijn...
De zwangerschap van Y is nog maar heel pril. Er zijn al bloedingen geweest en ze heeft al plat gelegen. En Y is doodsbang ...
Heel mijn lijf wil positief blijven en ik wil de wereld ronddansen van geluk voor Y, maar mijn hartje knijpt samen als een stress bal als ik er aan denk dat Y deze zwangerschap misschien zou verliezen.
In de laatste 4 jaar heb ik allerlei soorten zwangerschappen meegemaakt. En gelukkig waren velen daarvan positief en leuk en zonder problemen. Maar helaas heb ik er al evenveel meegemaakt die niet zo leuk waren. Waar er een moment was dat alles aan een zijden draadje hing en dat iedereen vreesde voor het rinkelen van de telefoon, het piepen van een binnenkomend sms-je, uit schrik voor slecht nieuws.
En het rare is dat deze zijden draadjes die maar langer en langer uitgerekt worden tot ze al dan niet breken steeds toebehoren aan vrouwen die met heel veel moeite eindelijk aan die opstap tot de roze wolk gekomen zijn.
A. die zwanger was na een IVF en die zoveel hartzeer met me gedeeld heeft komt op 22 weken met spoed in het ziekenhuis te liggen met een baby die alle moeite van de wereld doet om nu al op de wereld te komen. Gelukkig wordt weken later S. geboren en loopt er nu een peuter in het huis van A. en J.
M. die zwanger werd na een eerste IVF, haar kindje verloor op 20 weken na een vruchtwaterpunctie, nog 9 ivfs deed zonder resultaat. Spontaan zwanger word en haar kindje verliest na een paar weken. Opnieuw spontaan zwanger wordt om dan een paar weken geleden haar kindje op 26 weken opnieuw af te staan.
L. die na 4 IUI's eindelijk zwanger werd om dan op vakantie ver van alles en iedereen een miskraam te krijgen. Uiteindelijk kost het hen nog eens 6 IUI' s en een lange zwangerschap om K. op de wereld te zetten.
I. die hun kinderloosheid voor iedereen verborgen hielden en ook ver van alles en iedereen hun wonderzwangerschap zagen eindigen.
Het contrast met de andere vriendinnen die gewoon even zwanger werden en negen maanden later een gezonde baby op de wereld zetten lijkt soms zo ongelooflijk groot.
Ik geloof niet in één of andere god, maar soms lijkt het echt alsof iemand er genoegen in schept van een bende echte, toffe, fantastische vrouwen op te delen in 2 groepen. Zij die mogen mama worden en zij die er verdomme heel erg hard voor moeten afzien.
