Tja, ’t is hier een tijdje stil geweest, maar dat komt omdat ik gewoon niet veel te vertellen heb en omdat het leven weer in zijn vooruit geschoten is. Gedaan met vakantie, gedaan met rustig tijd nemen voor alles. Het is weer lopen, rennen, springen en de helft vergeten….
Momenteel ben ik dus druk aan het werk, ben ik beginnen studeren en ben ik hard op zoek naar een school om stage te lopen.
Ook weet mijn baas ondertussen dat ik terug op de schoolbanken zit. Herken je dit? Je probeert wekenlang een moeilijk gesprek voor te bereiden. Je zoekt de ideale invalshoek, de ideale aanleiding om het gesprek te beginnen. Je wikt en weegt je woorden om ze zo goed mogelijk uit je mond te krijgen.
En dan ben je zo lomp als ik om het er tussen de soep en de patatten te laten uitfloepen.
De reactie van mijn baas was eigenlijk wel redelijk positief te noemen. Nu moet ik haar nog duidelijk maken dat ze wel een beetje flexibel zal moeten zijn eens de stage uren er aankomen.
Naast werken en studeren heb ik het druk met een ander project. ’t Is een beetje geheimzinnig, dus kan ik er hier weinig over vertellen. ’t Is maar dat er mensen meelezen die het beter (nog) niet weten.
Voor de rest gaat het leven zijn gangetje. Mijn collega’s en ik houden er een beetje de fun in op het werk. We zijn het nieuwe seizoen gestart vol goede voornemens en houden die nu toch al een maand vol. Gedaan met koffie waar we toch maar ADHD typekes van werden. De groene thee vloeit hier nu als nooit tevoren. ’t Is ook gedaan met vette broodjes vol mayonaise. Iedereen brengt zijn eigen gezonde lunchpakketje mee. En op de koop toe proberen we ook twee keer in de week te zwemmen. Een mens zou er zowaar gezond van worden…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het gezonde leven wel zijn resultaten heeft. De kilo’s verminderen, de energie stijgt en ik zie het leven helemaal zitten.
Ik besefte vanmorgen op mijn fiets, toen ik door het park reed (alweer een goed voornemen … lekkere parklucht inademen) dat dertig worden het beste was wat me kon overkomen. Het moest nu maar eens gedaan zijn met dat eindeloze wachten. Wachten op een zwangerschap, wachten op een huis, wachten op de job van mijn leven.
Onlangs vroeg iemand heel verbaasd wat in godsnaam de aanleiding was voor onze hoger versnelling. Gedaan met wachten op binnenlandse adoptie, op naar Ethiopië. Gedaan met kleine aanpassingen in ons huisje en hop naar de bank voor een bijkomende lening en daarbijhorende verbouwing. Gedaan met zagen en zeuren over mijn veel te commerciële job en hup met de neus weer in de boeken om mij om te scholen. En dat allemaal op een paar maand beslist. Die aanleiding moet toch echt dat cijfertje drie geweest zijn. Op zich vond ik het niet erg om dertig te worden, maar ik was wel verbaasd over hoe weinig er veranderd was in de laatste 5 jaar en hoe vaak ik geklaagd had over het feit dat mijn leven stil stond en dat we precies niet vooruit konden. Stom van mij … de handrem stond gewoon op, vastgeroest ondertussen. Al wat ik moest doen was er een beetje olie tegenaan smijten, wat brute kracht gebruiken en we konden weer vooruit. Het gaspedaal ingedrukt en tegen reglementaire snelheid de higway of life terug op. We hebben lang genoeg op zo’n duffe parking gestaan.
