Ja, net op het moment dat je beseft dat iedereen rondom je verder gaat met zijn leven. Dat de gezinnen met twee kindjes eerder normaal worden en niet meer de uitzondering zijn. Als al je oude lotgenoten weer de spuiten en hormonen bovenhalen om een tweede kind op de wereld te zetten ...
Net als je aan het bedenken bent dat er eigenlijk wel eens iets uit de lucht mag vallen om je eigen leven ook weer in zijn vooruit te krijgen.
Op dat moment beslis je beiden volmondig om niet alleen geduldig af te wachten tot er binnen dit kleine vlaanderen een vrouw beslist haar kindje af te staan aan een fantastisch koppel zoals wij. Maar om ook eens buiten onze grenzen te kijken.
Ja, morgen gaat onze aanvraag voor interlandelijke adoptie de post op! We gaan, zoals mijn grootvader het afgelopen kerst noemde, een zwartje adopteren!!!!!!!
En niet zomaar een zwartje ... neen, de mooiste zwartjes die er bestaan. We gaan naar Ethiopië. Nuja, als alles meezit gaan we binnen een dikke 2 jaar naar Ethiopië.
Interlandelijke adoptie was de grootste knoop die we in ons negen jaar samenzijn hebben moeten doorhakken. En dat heeft niets te maken met xenofobie of racisme. Ik zag het ons gewoon niet doen. Ik ben iemand die kiest voor gemak en ben liever lui dan moe. Dus om al die moeite te doen om in een land ver weg een kind te adopteren, als het even goed hier om de hoek kon...why bother.
Maar ook in adoptieland is er zo iets als een knagende kinderwens. Het idee van nog 4 jaar te moeten wachten voor we onszelf mama en papa kunnen noemen begon de laatste tijd zwaar te wegen. Toen we beslisten te adopteren was iedereen dolblij. Eindelijk was dat grote probleem bij ons opgelost. Iedereen was superhappy. Maar ook na het besluit om te adopteren bleven we ongewenst kinderloos. Het is niet omdat je beslist te adopteren dat alle angst over nooit moeder worden ineens over is.
Ik vond het steeds moeilijker en moeilijker uit te leggen waarom we enkel voor binnelandse adoptie kozen en niet voor de snellere, buitenlandse weg opteerden. Zeker niet bij sommige mensen in mijn vriendenkring die weten hoe graag ik mama zou zijn en die weten dat ik een supermama zou zijn voor eender welk kind.
En als ik eerlijk was, waren er echt geen argumenten waarom we het niet zouden doen. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken dat ik niet te vinden was voor buitenlandse adoptie omdat dat te snel zou gaan. Bij binnelandse adoptie had ik immers nog 4 jaar om zelf zwanger te worden.
Maar ineens is dat niet belangrijk meer. Dat zelf zwanger worden. Ik sprak gisteren met R. en I. L. over adoptie, over ongewenst kinderloos zijn, over onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. En ineens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. R. die zei dat ze er niet meer van uitging ooit zwanger te zijn, maar toch elke maand weer hoopt. I.L. die net een toewijzing gekregen heeft voor 2 zoontjes en eind augustus een echt gezin zal hebben....
Het is zo stom, want ik ken beide dames al wat langer dan vandaag en ineens helpen zij mij beiden over die ene grens die er nog was om te kiezen voor een ver land.
Uiteraard hadden P. en ik het al over Ethiopië gehad. Het is één van de weinige landen waar we beiden een voorkeur voor hebben. Wat raar is, want toen onze beste vrienden jaren geleden naar Namibië vertrokken en een jaar geleden besloten om naar Kenia te vertrekken was ik diegene die bij hoog en laag beweerde niets te hebben met Afrika.
Dus, fast forward naar zonnigere tijden ....
