en die lange weg gaat over berg en dal en is bezaaid met vallen en opstaan. Een hele hoop clichés die we graag "het leven" noemen.
Voor al diegenen die de laatste tijd inzaten met mijn geestelijke gezondheid, dankjewel. Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter. soms een heel klein beetje beter, soms wil ik er weer helemaal invliegen.
Vorige week had ik het er nog over met Emma, die duidelijk weet waar ik het over heb als ik zeg dat ik eindelijk eens de reden wil weten waarom dit allemaal gebeurd en dat ik zo hoopte dat er eindelijk eens iets uit de lucht zou vallen dat mijn hele leven zou veranderen.
Wat ons met een zucht deed beseffen dat het zo allemaal niet werkt en dat je in het leven zelf stappen moet nemen om dingen te veranderen.... blablabla ... maar het is wel zo.
Maar daar zit de adder onder het gras. Hoe graag je soms ook die stappen wil nemen. Hoe ijverig je ook klaarstaat voor de start van een nieuw hoofdstuk, soms lijken je voeten vastgelijmd aan de vloer en lukt het echt niet om vooruit te komen. Zelfs met vrolijke flipflops van mijn verjaardag niet.
