De laatste tijd overvalt mij het gevoel dat veel dingen die ik nu doodnormaal vind, niet meer gaan kunnen eens we ons afrikaantje in ons gezin gaan verwelkomen.
En ook al droom ik dag en nacht van het moment dat ik eindelijk moeder zal zijn, toch steekt het soms.
De laatste tijd gaan we met de collega's na het werk heel vaak nog iets drinken. Het loopt weer allemaal niet zo vlotjes op de werkvloer en dat voel je na 8 uur wel. Dus, het obligate glaasje wijn om alles even te laten bezinken en dan pas naar huis. Vaak worden het twee glaasjes en op vrijdag durft er zelfs een etentje van te komen.
Dat kan nu allemaal. P. werkt meestal tot ver na acht uur, dus voor hem moet ik niet naar huis.
En gezellig is het wel. Het zijn momenten om even te vloeken over het werk, om de roddels te vertellen die we liever buiten de werkmuren houden en om te praten over alles wat drie dertigers kan bezighouden. Wij met onze adoptie, verbouwing, naderend trouwfeest. F. met haar net aangekochte huis, A. met haar vrijgezellenleventje en de daarbijhorende ups and downs. Over sex, shoppen en het leven. We kunnen zo een tv serie beginnen.
En als ik dan op de fiets naar huis rijd, overvalt met het gevoel dat deze periode in mijn leven langzaamaan naar zijn einde gaat. Binnen niet al te lange tijd zal ik na het werk naar de chrèche moeten. Zal ik niet meer een uur staan kletsen aan de receptie. De ongebondenheid en vrijblijvendheid die meer dan ik dacht aanwezig is in mijn leven zal ophouden te bestaan.
Want toen ik dit gevoel verwoorde naar mijn collega's besefte ik dat ik dit patroon ook meegemaakt heb met mijn vriendinnen. Jaren geleden belde we elkaar ook op, om een kwartier later op een terrasje, in een restaurant of bij elkaar aan de keukentafel te zitten. Toen heb ik er nooit bij stilgestaan dat dit een periode was die voorbijgaat. En die voorbijgegaan is. Want er zijn kinderen gekomen. En bij ons niet....
Afspreken kan uiteraard nog steeds, maar er zijn altijd hinderende factoren. Flesje net gekregen of te geven binnen een halfuur, middagdutjes, fruitpapjes, op tijd in bed, ophalen van school, van de chrèche, niet geslapen vannacht. En daar heb ik nooit bij stilgestaan. Omdat het allemaal zo logisch is. Maar, vermits wij de mallemolen van het leven niet gevolgd hebben, heb ik soms het gevoel dat er een periode voorbij is waar ik nooit afscheid heb van kunnen nemen. Omdat er bij ons niets in de plaats gekomen is.
Dus nu probeer ik te genieten van mijn ongebondenheid. Te genieten van de spontane avonturen. Zodat ik deze niet zal missen als het allemaal minder vanzelfsprekend geworden is.
