Eindelijk een paar dagen lekker thuis en in plaats van er rustig van te kunnen genieten, zit ik met mijn neus boven de boeken. Gisteren kon ik als afwisseling achter de potten en pannen staan, en eerlijk waar ... het was zo relaxerend!!!
Maar, vandaag terug studeren. Om niet teveel afgeleid te worden door het feit dat ik eigenlijk geen zin heb heb ik ondertussen maar een film opgezet. Wonder boven wonder lukt dat aardig. Al moet ik zeggen dat geen cursus ter wereld mij de afleiding van Aragorn uit LOTR kan doen vergeten...
Maar het studeren begint te vlotten. Al liggen er ondertussen weer hopen nieuwe papieren op mij te wachten, nu studeer ik voor mijn eerste examen en dan zie ik wel weer waar ik bij de andere vakken achterop geraakt ben.
Afleiding dus ...
Volgende week beginnen we aan onze eerste cursusdag. Gaan we leren wat ons nog allemaal te wachten staat in het adoptie avontuur. En met ouders die al bezig zijn met kerstcadeaus en onze bende die al de kersvakantie aan het plannen is, wordt het me duidelijk dat er tussen nu en kerst eigenlijk niet meer zo veel tijd in te vullen is. Voor we het weten zal ook de cursus afgerond zijn. Nadien volgt de ietwat onzekere periode waarbij we de jeugdrechter gaan vertellen dat we willen adopteren. Hopelijk laat hij ons niet te lang wachten en kunnen we snel aan het maatschappellijk onderzoek beginnen.
Maar ondertussen is er nog afleiding genoeg. Die ene vriendin die heerlijk zwanger is na een niet zo korte en aangename periode van proberen. Toen ik het nieuws te weten kwam, was er geen stalen deur die dichtvloog. Was er geen pijn, woede of gevoel van oneerlijkheid. En het leuke is dat haar zwangerschap nog 6 maand lang afleiding zal geven aan het feit dat wij maar met kleine stapjes vooruitgaan.
Dan is er die andere vriendin die ondertussen aan alweer een aantal pogingen bezig is om een tweede ukkie op de wereld te zetten. Helaas zijn de pogingen nog niet gelukt, maar hopelijk brengen ook zij de nodige afleiding de komende maanden.
En dan vriendin nummer drie. Na een bijna vanzelfsprekende eerste zwangerschap zit ze nu midden in de medische molen van ICSI. Het voelt raar om weer van dichtbij bij de hele procedure betrokken zijn. En los van het feit dat het gaat over iemand die ik niets slechts toewens, blijf ik me afvragen. Hoop ik dat hun eerste poging lukt zodat ze snel van alle toestanden af zijn? Of hoop ik op meer dan 1 poging zodat ze weten wat ik meegemaakt heb?
De laatste tijd is alle afleiding van de wereld niet voldoende om te beseffen hoe lang onze zoektocht naar een kind al geworden is. Eens het nieuwe jaar goed en wel begonnen is kunnen we alweer een vijfde streepje zetten. Vijf jaar geleden stopte ik met de pil en zouden we het nog een tijdje voorzichtig aandoen. P. was nog niet helemaal gewend aan het idee dat hij misschien binnenkort vader zou worden. Allemaal relatief blijkt nu...
En als ik dan denk aan al die keren dat ik met mijn benen open zat... bij gewone gyne nummer 1, bij mijn eerste fertilteitsgyne, in het ziekenhuis waar de punctie doorging, in het ziekenhuis waar de terugplaatsing doorging, bij mijn tweede fertiliteitsgyne, opnieuw in beide ziekenhuizen en dan een paar maanden geleden bij mijn tweede gewone gyne.
Om nu te zeggen dat ik zonder spijt op de voorbije jaren terugkijk zou het een grote leugen zijn. Ik ben blij dat we die weg op een bepaald moment ingeslagen zijn, maar toch ... stel dat ik nu niet de hele tijd met mijn benen opengelegen had in steriele ziekenhuisomgevingen. Misschien dat we eerder naar andere opties uitgekeken hadden. Misschien dat ik minder pijn en verdriet gekend had nadat alle vriendinnen met en zonder moeite zwanger werden. Want ondertussen is het officieel. Van alle vriendinnen van mijn generatie die een relatie hebben die al wat jaren duurt, ben ik de enige ongewenst kinderloze. Als alles meezit haalt de jongere generatie mij niet in en komt ons kindje snel naar België.
Ik denk dat ik nog even wat afleiding ga zoeken bij Aragorn en zijn vriendjes....
