Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over dit bloggen van mij. Wat ik er nog aan heb. Wat anderen er nog aan hebben. Wie er voordeel uit haalt, voor wie het nadelig kan werken.
Als ik anderhalf jaar terug ga, dan was het neerschrijven van mijn gevoelens pure therapie. Het was zo broodnodig om uit dat donkere gat te komen. Ik zat midden in een periode dat ik echt geen weg vooruit meer zag. Iedereen en alles had mij verlaten. Ik was geen succesverhaal .... Wij hadden onze droom niet gerealiseerd na x-aantal ivf pogingen. Het was zo ver, ik was één van die verhalen geworden die ik vroeger zo zielig vond. Ik was die vrouw geworden die stop zei tegen proberen en met lege handen achterbleef. Mijn vriendinnen waren bang voor mijn reacties, mijn collega's waren stiekem blij dat er geen vage afwezigheden meer zouden zijn waarover er niets te vertellen viel, mijn familie zweeg...
Het schrijven hielp mij om het gif dat zich jaren lang had opgestapeld te spuien. Het gif van bitterheid, van jaloezie, van blinde afkeer tegen alles en iedereen die simpelweg een kind op de wereld zet.
Lotgenoten vielen weg. Want de simpele waarheid is dat er geen lotgenoten meer zijn eens je op het 'lege handen' kruispunt aangekomen bent. Al die jaren praten en troosten zijn weg, want niemand weet hoe ze iemand aangekomen op dat eindpunt moeten troosten.
De patiëntenverenigingen doen nog even moeite. Geven je het gevoel dat je een dappere beslissing genomen hebt om te stoppen, dat zij het niet hadden gekund. Maar onderhuids voel je ook dat zij die dit zeggen nooit het gevoel gekend hebben waar jij nu mee worstelt. Zij zijn er allemaal wel gekomen. Zij hebben dat winnende lotto ticketje in handen gehad en kunnen incasseren. En jij speelt zelfs niet meer op de lotto....
Uiteindelijk is duidelijk dat je niet meer tot de core business behoort. Je bent bij die minderheid gekomen waarvoor niemand een antwoord klaarheeft.
Voor mij was dit een ontzettend moeilijke periode. Voelen dat mensen langs één kant blij waren dat er een eind kwam aan die periode van vruchteloos proberen, maar langs de andere kant niet durfde vragen "wat nu"???
Ik probeerde ijverig verder te doen met alles waar ik voordien ook mee bezig geweest was. Ik volgde de berichtenboeken en fora en las hoe het met mijn lotgenoten ging. Ik bleef lid van de patientenvereniging, want ik was wel van plan om die paar lotgenoten die misschien nog bestonden te ontmoeten. Te weten te komen dat ik niet alleen was.
Maar die initiële ijver ebde weg. Het werd mij meer en meer duidelijk dat in de wereld van (in)fertiliteit zij die met lege handen achterblijven een soort paria zijn. Hoe verder die laatste behandeling achter je ligt, hoe duidelijker het wordt dat je geen recht van spreken meer hebt.
En dan komt de catharsis. Midden in een overwegend donkere tunnel vonkt de hoop weer op. Het idee van adoptie, dat steeds aanwezig was, krijgt vorm. De pijn die gepaard gaat met afstand nemen van "een eigen kind" is gruwelijk en overviel mij gelukkig in verschillende kleine stadia. Ondertussen is die pijn bijna volledig weg en vervangen door de vreugde dat ik toch moeder ga worden. De omgeving reageert weer opgelucht, er is een nieuwe weg opengegaan op ons kruispunt waarvan alle andere armen afgezet waren. De zevensprong krijgt een achtste arm.
Naast de nieuwe weg, wou ik ook mijn andere wegen opnieuw beter gaan bewandelen. Ik wilde binnen het wereldje van de (in)fertiliteit mijn nieuwe lotgenoten gaan ontmoeten. Ik besefte dat er eigenlijk weinig gedaan wordt voor fertiliteitspatiënten die adoptie als oplossing kiezen. Want dit is een doelgroep die heel veel achter de rug heeft. Zij komen opnieuw in de gewone wereld terecht. Het kan goed zijn dat je in een voorbereidende cursus zit met het merendeel koppels die al een aantal eigen kinderen hebben en er nog een adoptiekind aan willen toevoegen. Deze mensen hebben soms meer steun nodig dan er voorhanden is. Maar heet werd snel duidelijk dat er binnen het (in)fertiliteitswereldje toch nog een paar taboes bestaan. Hoe vaak ik de laatste maanden het volgende gehoord heb "heel tof dat je gaat adopteren, wij hadden dat nooit gekund", "goed dat jullie gaan adopteren, voor ons is dat geen optie".....
Ik vraag me af of mensen die kiezen voor donor ook zo'n opmerkingen te horen krijgen. Het is misschien nooit zo bedoeld, maar het voelt wel alsof wij iets heel raars gaan doen. Iets wat andere mensen NOOIT zouden doen. En laat me hierin duidelijk zijn. Iedereen mag zijn eigen mening hebben over al dan niet adoperen. Ieder koppel moet weten of adoptie in zijn idee van een gezin past. Veel van deze opmerkingen zijn gevormd en gegroeid uit vroegeren ervaringen. Buren met adoptiekinderen, een adoptiekind op school, verhalen van vrienden en familie, ervaringen uit de werksfeer. En deze ervaringen kleuren je idee over adoptie.
Ik ben heel erg blij dat deze negatieve reacties bij mij nooit verder gekomen zijn dan de oppervlakte. Ik ben er van doordrongen dat adoptie niet altijd vlekkeloos verloopt (dankuwel voorbereidende cursus), maar wij zullen ons uiterste best doen om ons verhaal tot een goed einde te brengen.
Maar de vraag is, nu wij weer duidelijk dat ene pad bewandelen, of het nog nut heeft hier mijn gal te komen spuwen? Misschien moet dit een nuchtere, praktische update van ons adoptieverhaal worden zodat er nog mensen zijn die iets hebben aan deze info. Misschien moet deze voorbije periode in mijn leven afgesloten worden en moet er een nieuwe blog komen. Een blog, geboren uit positivisme.
Maar misschien moet ik hier wel blijven komen om zowel de updates over de procedure te geven als om mijn ziel nog eens schoon te schrijven. Want dit hier is my space, van mij. Hier ben ik ik, mezelf. Hier ben ik niet gelieerd aan eender welke vereniging, club of soortgenoten theekransje. Hier ben ik mezelf, in het diepst van mijn gedachten. En wie dit wil lezen, ga je gang. Wil je commentaar achterlaten, doe maar. Staat de commentaar mij niet aan, dan is een simpele delete je antwoord. Dit is hier geen democratie.
Heb je iets aan mijn gedachten, graag gedaan. Heb je er niets aan, to bad. Kom je hier om meer te weten over mijn persoontje, dankuwel. Kom je hier om meer te weten over duistere plannen, spijtig .... want nogmaals, dit gaat hier over mij en niemand anders.
Ik denk dat ik nog even blijf langskomen op mijn plekje onder de www-zon. Het voelt hier als thuis.
