Tja, dat kriebelen he. Soms kriebelt het nog een beetje als ik een dikke buik zie of als ik de vorderingen van de zwangerschap van vriendinnen zie. Het kriebelt niet echt meer als ik mensen hoor vertellen over hun eerste, tweede, zoveelste ...behandeling. Het kriebelt soms nog heel hard om vooruit te gaan in dit wereldje van fertiliteit. Ik weet dat ik met mijn verhaal mensen kan helpen. Ik heb al heel vaak gehoord dat mijn schrijven, hoe zwart het soms ook klonk, veel mensen een soort van steun geven. Wanneer ik mijn verhaal vertel is dat niet alleen deugddoend voor mezelf, maar ook voor heel wat mensen die de realiteit van mijn verhaal inzien. Niet iedereen raakt zwanger via ivf, maar niet iedereen blijft daarom kinderloos achter. Er zijn andere opties dan medisch geassisteerde conceptie. En het is niet omdat je een periode van pure ellende achter de rug hebt dat je niet opnieuw de draad van het leven kan opnemen en vooruit kan gaan. Je kan die forward knop zelf indrukken, maar er is wel wat voor nodig.
Het kriebelt om mijn verhaal te doen. Het kriebelt om mensen te helpen die de forward knop niet kunnen indrukken, die in pauze staan.
Het kriebelde niet meer pijnlijk toen ik gisteren de kerstboom aan het versieren was. Toen ik de kerstsokken ophing zei P. spontaan dat ik er nog een vierde moet bijhangen, naast die van ons en de kat. Met de B van Bobke. Ons toekomstig kindje is op zich al een beetje concreet aanwezig in ons leven. Hij/zij wordt verwacht, niet alleen door ons, maar ook door de mensen rondom ons. Ik voel nu meer steun dan ooit. Mensen zijn oprecht gelukkig voor ons dat we ons leven opnieuw kunnen inkleuren zoals we willen. Toen ik gisteren de kerstboom versierde durfde ik zelf te zeggen dat het waarschijnlijk de voorlaatste keer is dat we met z'n tweeën rond de kerstboom zitten. Klinkt toch fantastisch niet?
Ik krijg sms-jes van vriendinnen die ons kindje zien in de metro en helemaal wegsmelten. Mensen vertellen dat ze in een speelgoedwinkel stonden en absoluut iets wilden kopen voor ons kindje. Vrienden aanzien ons ook als zwanger. Nu al.... Het doet deugd en verwarmt mijn hartje.
Ook mensen die ons verhaal niet kennen krijgen het stilletjes aan te horen. Gisteren op het jaarlijkse kerstevenement waar P. op uitgenodigd wordt voor zijn werk was het weeral hetzelfde. Een namiddag in een kasteel, met de kerstman, gebak, pannekoeken, gluhwein en families met kinderen. Vier jaar geleden waren er veel minder kinderen, maar ondertussen groeien de families als kolen en schieten de nieuwe kindjes als paddestoelen uit de grond. Een leuke collega van P. en zijn vriend die twee kinderen hebben uit een vorig leven zijn ook steeds van de partij. Het zijn absolute schatten. Vier jaar geleden vroeg de ene me al bij of het bij het zien van al die kindjes niet begon te kriebelen. We hadden toen net onze eerste afspraak bij de gyn achter de rug. Ik mompelde iets nietszeggend...
Jaar na jaar echter kreeg ik dezelfde opmerking. Waarop ik steeds niets zei. Het is immers een collega van P. en zolang hij er niets over wou zeggen hield ik ook mijn mond. Tot gisteren. Opnieuw stonden we gezellig een drankje te drinken toen we bijna werden omvergelopen door twee kleine ukken op weg naar de kerstman. Wat de mij reeds bekende en verwachte opmerking uitlokte "en kriebelt het nog niet?". Ik wou alweer mijn schouders ophalen, maar P. antwoordde zowaar "lang verhaal, lang verhaal .... het kriebelt al lang". En voor ik het wist kwam het hoge woord er uit.... "we adopteren uit het buitenland". Toen later op de namiddag de vriend van nieuwsgierig aagje ook een "kriebel"opmerking maakte kon ik het dus vertellen. Met als resultaat een ontzettend leuk gesprek. Over kinderen, adoptie, opvoeding... Ik voelde gewoon dat deze twee mensen, ook al behoren ze niet tot onze innige kern vrienden, echt blij zijn. Dat zij zien dat er een kindje bij ons thuishoort en dat wij dat goed gaan doen.
Nu de familie nog. Daar kriebelt het nog een beetje. Misschien ook omdat ik er zelf nog niet uit ben hoe ik wil dat ze reageren. Het is allemaal nog een beetje afstandelijk. Natuurlijk is het voor hen helemaal nog niet concreet. Maar net zoals ik me nu zwanger voel door de reacties van onze vrienden, voel ik me absoluut niet zwanger bij mijn familie. P. en ik hebben er nog over gediscussieerd of we met kerst een cadeautje moeten geven dat op 1 of andere manier verwijst naar adoptie, ethiopië of een kleinkind. En daarin merk ik dan weer dat ik dat vooral wil doen om hen te laten erkennen dat er echt wel een kindje komt. Dat het nu niet meer zo lang gaat duren. Dat ik echt wel een beetje zwanger ben. En dat ik dat graag bevestigd zie in hun reacties.
Ja, wat doe je als het kriebelt?????
