Eens je te maken krijgt met infertiliteit kom je langzaam maar zeker een sub cultuur binnen. Je bent dit niet van plan, maar het gebeurd zonder dat je er erg in hebt.
Op het moment dat je alle onderzoeken achter de rug hebt ben je klaar om te beginnen aan een eerste behandeling. Dit is voor velen het moment dat ze gelijkgestemden gaan zoeken. Internet is daar ongelooflijk handig voor. Als het meezit vindt je onmiddellijk je sisterhood. Allemaal mensen die je diepste gevoelens kennen, herkennen en begrijpen. Je staat verbaasd hoe herkenbaar jouw gevoelens zijn voor anderen en hoe herkenbaar hun gevoelens voor jou. Vaak start je in een gemixte infertiliteitsgroep. Zoals in alle maatschappelijke groepen is ook hier een duidelijke hiërarchie. Je hebt de beginners, Clomid + IUI en de IUI-ers die reeds spuiten. Zij kijken vaak met gemegde gevoelens naar de IVF-ers, overtuigd dat zij nooit zo ver zullen gaan. En overtuigd dat dit ook niet nodig zal zijn. Want voor hun probleem is er een oplossing en die gaat ZEKER werken.
Ook bij de IVF-ers heb je duidelijke rangen en standen. De eerste IVF is opnieuw het moment om volledig te vertrouwen op de nieuwe technologie die op jouw lichaam toegepast gaat worden. En zeg nu eerlijk ... nooit zul jij bij de IVF-veteranen horen. Die vrouwen die reeds spreken van een zesde, zevende, achtste IVF.
Zoals alle subculturen heeft ook de infertiliteitssubcultuur zijn eigen set regels, waarden en normen. De taal maakt een groot onderdeel uit van deze regels.
Er wordt over en weer gezwaaid met afkortingen waar een normaal iemand niets van kan volgen. "Ik heb een UU en ben aangewezen op IVF met PGD. Tijdens de EP ga ik niet onder volledige narcose, maar enkel plaatselijk. We doen wegens mijn UU enkel een TP van 1 emby. Daarna heb je de 2 WW die ellendig lang duren. Meestal moet ik geen BP laten doen omdat ik al ongi ben op mijn NOD. We hebben nog nooit een TP van cryo’s kunnen doen. Gelukkig heb ik ook nog nooit een BB gehad." En dan hebben we het nog niet over de afkortingen van de verschillende onderzoeken gehad of de namen van de verschillende hormoonpreparaten. Hoe raar deze taal ook voor buitenstaanders klinkt, voor jou wordt dit dagdagelijks. Je begint in deze termen te denken en staat verbaasd dat de buitenwereld je niet begrijpt. Zelfs een voor jou alleszeggende afkorting als IVF moet vaak nog vertaald worden naar "proefbuisbaby" vooraleer je verstaanbaar wordt.
Het is triest om de natuurlijke regressie te zien van vele vrouwen die in de infertiliteitssubcultuur belanden. Iedereen begint er aan met alle vertrouwen van de wereld. Eindelijk is de oplossing gevonden, eindelijk zullen ze dat ultieme doel behalen. Ze zijn er van overtuigd dat hun verblijf in de sub cultuur van korte aard is. En gelukkig is dit voor een aantal vrouwen waar. Ik zelf was er van overtuigd dat die eerste IVF mijn redding ging zijn. IVR die mij het reilen en zeilen van het spuiten kwam uitleggen was voor mij het typische voorbeeld van de ancien. Poging na poging zonder resultaat. Ik vond het zielig en een beetje afschrikwekkend. Maar dat was niet voor mij weggelegd. Ik wist na die eerste tp exact wanneer mijn baby geboren ging worden. Toen deze eerste poging mislukte legde ik me daar snel bij neer. Niet iedereen kan het geluk hebben om de eerste keer al bij de prijsbeesten te horen. De tweede keer zal de goede keer zijn. Dan de derde keer, de vierde keer, de vijfde keer, de zesde keer .....
Bij de IVF-ers heb je dan ook nog het verschil tussen diegenen die reeds een eerste kind hebben (al dan niet natuurlijk) en diegenen die na jaren nog steeds met lege handen staan. Of diegenen die reeds zwanger waren, maar helaas een miskraam moesten verwerken (hier barst dan de aloude discussie los dat diegenen die nog nooit iets positiefs te zien gekregen hebben tijdens het testen beweren dat ze GRAAAAAAG eens een miskraam zouden hebben, gewoon om een teken van Moeder Natuur te krijgen dat het echt wel kan). Het zijn de Olympische Spelen van de pijn waar er nooit een winnaar zal zijn ook al wordt de strijd subtiel gevochten, elke dag.
Dan, wanneer poging na poging mislukt begint de ontgoocheling zwaar te wegen. Je stopt met iedereens verhaal te proberen volgen, je stopt met het uitdelen van ((((((hugs)))))) en je duimt niet meer mee voor elke nieuweling die op jouw BB komt aanwaaien. Je begint je enkel nog te vereenzelvigen met de anciens. En dan nog ...
Je wordt kwaad en bitter op iedereen die wel het doel bereikt waar jij al zo veel hebt voor moeten doen en waarvoor jij nog steeds geen stap vooruitgekomen bent.
Laat staan dat je je nog bezighoudt met de buitenwereld. De mensen die in de verste verte niet kunnen begrijpen en bevatten wat jou allemaal overkomt, wat jou bezighoud en hoe hard jij verdomme moet afzien om te bereiken wat zij vaak zonder nadenken bereiken..
Maar onvruchtbaar zijn in een vruchtbare wereld is eenzaam en je krijgt al snel de neiging om je te isoleren van de vruchtbare wereld. Dan zijn de berichtenboeken en internetfora een echte redding. Je weet dat als je online gaat, je je "eigen" mensen tegenkomt, mensen die denken en voelen zoals jij. Ik heb online de meest fantastische vrouwen ontmoet die ik in het echte leven ondertussen vriendinnen noem. Zelfs enkelen die ondertussen niet meer tot mijn sub cultuur behoren. Zij vormen mijn link met de normale wereld.
Want hier zit het hem. De truc om niet volledig ontspoord te raken. Een eigen subcultuur is leuk, maar je mag je daardoor niet laten leven. Vooral niet onze subcultuur die uiteindelijk gevuld is met ellende en verdriet. Je moet regelmatig weer even terugkeren naar de vruchtbare wereld. Het is een rottige plaats onze sub cultuur, een plaats gevuld met pijn en verlangen, een plaats die ik mijn ergste vijand niet toewens. En toch, om eerlijk te zijn, is het een plaats die comfortabel aanvoelt, want alleen zou ik het niet kunnen dragen. Stel je voor dat je de enige "andere" bent in een voor de rest normale wereld. Vreselijk! Ik vind het erg dat onvruchtbaarheid mij verplicht in een paralelle wereld te leven, maar ik ben verdorie dankbaar dat die wereld bestaat. Want uiteindelijk dringt de onvruchtbaarheid alle gebieden van je leven binnen. Je relatie met vrienden en familie, je spaarpotje, je gezondheid en je algemene kijk op het leven en de wereld. Maar je moet beseffen dat onvruchtbaarheid uiteindelijk maar een deel van je leven is en niet je leven beheerst. Want ongelukkig genoeg draait het gewone leven gewoon verder. Je mag niet achterblijven ....
