Piep is de muis die meespeelt in het grote kijkboek van R. R., mijn petekindje was eergisteren een hele dat aan mijn zorgen overgeleverd. HELP!!!! Als baby was dat geen probleem. Dat slaapt, dat eet, dat moet af en toe getroost worden en af en toe een nieuwe luier. Een makkelijker handleiding bestaat er niet.
Maar R. is ondertussen al 17 maand en sinds zijn 6 maand hebben wij niet echt meer iets met elkaar. Dus laat ik eerlijk wezen ... de nacht voordien was niet gevuld met romantische dromen van ik en R. die als mama en kind zouden flaneren langs de straten.
Maar R. kwam en huilde ... nogmaals help. Zodra papa de deur uit was was er gelukkig mijn kater H. die zijn opwachting maakte. Vermits zelfs volwassenen onder de indruk zijn van onze tijger laat het zich niet raden dat R. ook direct geïnteresseerd raakte. Het huilen stopte, oef! (even vooruitlopen op het verhaal ... dat waren de laatste tranen van de dag .. woehoe!)
Na een half uurtje sloeg de verveling toe. Niet bij R. maar bij mij. Zou ik een hele dag zitten blokken aangeven, piep en miauw geluidjes maken en that's it? Is dat nu het leuke aan een kind? HELP, ik vind dit niet leuk. Help, wil ik wel mama zijn????
Jullie horen het al, meneer en mevrouw Paniek en Twijfel kwamen volledig onverwachts op bezoek. Kopje koffie, praatje geslagen en dan die beide de deur uit gewerkt. Want het ging steeds beter met R. en mij. Na een paar hapjes middageten en een hilarisch gevecht om een nieuwe luier aan te krijgen (oef, ben ik blij dat wij waarsschijnlijk veel meer kans hebben op 1 dan op 2 kinderen en dat ik dus een economische reden heb om geen herbruikbare luiers te gebruiken .... pffffffff) kreeg ik R. zelfs zonder 1 enkel probleem in bed (was er heilig van overtuigd dat de babyfoon het niet deed, maar toen ik ging kijken lag hij prinsheerlijk te slapen).
En toen was het ineens stil in huis. En R. maar slapen, slapen, slapen. We hadden nog zoveel plannen!!! Ondertussen verliet mijn liefste het huis om te gaan werken, volledig ontroerd door de huiselijke taferelen met ons drieën. Hij zag dit duidelijk al helemaal zitten.
Na drie uur was R. weer wakker. Snel een badje en dan gingen we de wijde wereld verkennen. Maar bij 33 graden doe ik veel maar met een 17 maanden oude peuter zonder buggy zag ik het niet echt zitten om naar het park te trekken. Dan ineens megaidee .... wij sop stap en we zijn terug gekomen met een zwembad. Nu siert een babybadje van Nijntje ons kleine terras. Grappig, schattig ... maar ook een beetje zielig. R. zal nog vaak moeten langskomen .....
