3 januari 2005
Ik zal er maar een datum bijzetten want tegen dat ik dit online kan zetten zijn we alweer een paar dagen verder. Ik zit namelijk in een huisje in de Franse Auvergne, ver van alle beschaving en dus ook van verbindingen met het internet. We hebben wel onze portable bij, omdat mijn liefste het plan had om zijn administratie wat bij te werken. Maar buiten de kinderen die wilden leren blind typen is dit toetsenbord niet vaak gebruikt.
Ikzelf ben al een aantal dagen aan het proberen een echte brief te schrijven naar mijn verre Afrikaanse vriendin. Ik heb er zelfs mijn echte vulpen voor meegebracht naar deze barre oorden. Maar het is toch iets dat ik een beetje verleerd ben, het echte schrijven. Een toetsenbord onder mijn vingers voelt veel natuurlijker aan en brengt mijn gedachten duidelijker over.
Soit, ik ben dus op vakantie. Een retraite die we nu al een jaar of 5 maken. Een dorpje met 5 huizen, waarvan 3 bewoond, waarvan 2 met touristen (en dan toevallig allemaal gentenaars, wat het "verdwijnen" wel minder echt maakt...vooral toen vorig jaar bleek dat de verhuurster van het andere huis toch wel een collega van mij is). We zitten hier met een bont gezelschap. Mijn liefste en ik, een goede vriend, en een andere goede vriend met zijn twee zonen. Onze Afrikaanse vrienden hebben uiteraard dit jaar verstek moeten laten gaan.
We hebben hier op ons gemakje het nieuwe jaar ingeluid met biefstuk-frieten en pepersaus (de kinderen mochten eens kiezen) en met de traditionele wandeling naar de beek om 12 uur. We kunnen er weer een jaartje tegen.
Op mijn gsm staat de duidelijke boodschap dat ik onbereikbaar ben tussen 31 december en 5 januari. Wat letterlijk te nemen is, want behalve als je je gsm tegen het raam houdt is er hier niets van verbinding. Wat na een paar dagen ongelooflijk bevrijdend begint te werken. De eerste dagen ga je nog wel eens heel onnozel met dat mini telefoontje tegen het raam staan duwen, maar na een paar dagen kan het je gestolen worden of er al dan niet een boodschap op je telefoontje staat.
Alles in het 800 kilometer verre Gent lijkt wel thuis te horen in een ander leven. Hier doen we niets anders dan uitslapen, uitgebreid ontbijten (met bleu d’Auvergne, een kaas die ik na deze vakantie weer een jaar lang niet eet omdat hij enkel hier zo lekker smaakt), lezen, lezen, lezen, lezen. Af en toe een gezelschapspel als we toegeven aan het gezaag van de kinderen. Ver na de middag maken we dan plannen om eens even buiten te komen. Vermits we dit jaar allemaal aan het recupereren zijn van een of andere griep zijn de wandelingen niet echt om mee te stoefen. Na een uurtje buitenlucht zijn onze gekrompen longen meer dan moe en verlangen we alweer naar de warme kachel. Thuisgekomen kunnen we aperitieven, een spelletje spelen, het eten voorbereiden, eten, een spelletje spelen, allemaal weer achter ons boek kruipen en gaan slapen.Spoel dat allemaal door met een paar flessen rode wijn en je hebt het perfecte goede leven...
Deze manier van vakantie nemen geeft je soms meer tijd dan je lief is om na te denken over het voorbije jaar en wat het komende jaar in petto zou kunnen hebben. Ik heb het goede voornemen genomen om geen goede voornemens te nemen. Buiten dat ene voornemen... ik zou graag een ander doel vinden dan het "zwanger worden". Ik had het er onlangs met Emma over. Als ik binnen 5 jaar terug kijk op mijn leven, vrees ik dat ik mezelf een beetje zielig ga vinden. Dat ik al mijn energie in dat zwanger worden gestoken heb en niets anders gedaan heb. Zij hoopte dat ik snel een ander doel zou vinden. Ik ook trouwens. P., echter sloeg een paar dagen later wel de nagel op de kop. Het is moeilijk een ander doel te vinden als je eerste doel niet bereikt is.
Los daarvan kon ik me natuurlijk niet houden om te dagdromen over de tijd dat we hier met ons kindje zouden komen. Nuja, old habits die slow...
Ik ga me dus niet druk maken over wat 2005 zou kunnen brengen, maar het gewoon proberen van een afstandje te bekijken en het tegelijkertijd proberen gewoon te beleven. Met andere woorden, we zien het wel.
Wat me vandaag wel even deed verschieten was dat ik van een van onze vrienden waar we al jaren redelijk close mee zijn de onvermijdelijke eindejaarsvraag kreeg "of wij nog niet aan kinderen aan het denken waren". Van het verschieten sneed ik bijna in mijn vingers bij het snijden van de tomaten. Het was ontzettend raar om ons verhaal te doen aan iemand die ik tot mijn dierbaren reken.
Wat me wel doet beseffen dat ik de voorbije jaren redelijk op mezelf gefocust was. Ik heb sowieso een heel groot beetje egoïsme in mijn karakter. Maar ik laat mezelf graag geloven dat het geen egoïsme is dat anderen kwetst. Vooral omdat ik ook wens van mezelf te vinden dat ik best wel attent ben tegenover mijn liefsten. Mijn gebrek is eerder een vorm van zo hard bezig zijn met mezelf dat ik niet open sta voor problemen van anderen.
Zo ben ik er eigenlijk wel van overtuigd dat de mensen die niet uit de kast gekomen zijn (wat is eigelijk het nederlandse equivalent van "coming out the closet"?) mij misschien al een paar keer hebben proberen vertellen dat ook zij problemen hebben met dat "genen doorgeven". Maar problemen met zwanger worden was al zo lang mijn monopolie dat ik waarschijnlijk nooit heb willen luisteren.
Ik maak me sterk dat dit ik nu ik dit mindere karaktertrekje van mezelf duidelijk erkend heb, ik meer mijn best doe om niet zo een egotripper te zijn. Wat niemand kan deren, want ik kan me niet voorstellen dat mijn dierbaren zo veel van me houden enkel en alleen door dit ene mindere trekje.
Ondertussen is het spelletje waar ik even van tussenuit gemuisd ben tot een einde gekomen en is iedereen weer met zijn boek rond de kachel gekropen. Ik ga me er eens bij gaan zetten....Want "in de ban van de ring" herleest zichzelf niet.
