We hadden vanavond met z’n allen (zijn nog steeds op retraite) een ietwat bizarre discussie over relaties. Iemand was duidelijk dat hij zich niet kon voorstellen dat een relatie tussen 2 mensen kon bestaan zonder dat beiden af en toe eens een scheve schaats reden. Hij was ook ooit in een ver verleden zo getrouwd, met de afspraak dat ze elkaar vrij zouden laten.Maar hij gaf grif toe dat dit niet zo goed gelukt is. Dat het iets is dat in theorie heel mooi klink, maar in de praktijk niet altijd haalbaar is. Tussen haakjes, het was uiteraard zijn vrouw die te jaloers was...maar dit volledig terzijde.
Wat mij deed betogen dat het in een relatie zo is dat je van tijd tot tijd je aangetrokken voelt tot anderen, zelfs verliefd wordt op anderen. Maar in een serieuze relatie ben je het aan jezelf en je partner verplicht om je duidelijk de vraag te stellen hoever je met deze verliefdheden wil gaan. En als je echt serieus bent over je relatie dan droom je een paar keer over die andere, flirt je er een beetje mee... en stel je daar je grens.
Zo heb ik iemand waar ik ieder jaar wel opnieuw een keer verliefd op wordt. Iemand die veel met mij gemeen heeft. We lezen dezelfde boeken, houden van dezelfde muziek en hebben het gewoon voor elkaar. Maar, ik doe hier niets mee. Ik droom een paar dromen van wat zou kunnen zijn, ik heb een paar fantastische gesprekken met deze platonische relatie over wat er allemaal op mijn hartje ligt en ieder jaar groeit onze relatie wel wat meer. Ooit zal hij misschien heel duidelijk en voor iedereen to see een hele goede vriend van mij worden waar ik veel lief en leed mee kan delen. Momenteel is het nog een beetje mijn eigenste geheimpje. Hij weet het zelf niet dat ik best een boon voor hem heb en mijn liefste is uiteraard niet op de hoogte. Ik denk dat hij het wel ok zou vinden....
Ik zou er ook niet mee kunnen leven als hij het niet ok zou vinden. Want naar mijn eigenste eer en geweten doe ik hier toch niets mis mee? Ik ben van mening dat je naast je partner best nog een paar mensen kan hebben die je lief hebt en waar je terecht kan met vreugde en verdriet en andere hartszaken die je niet aan de grote klok hangt.
En geef toe, zelfs een platonische relatie kan soms best wel spannend zijn, als is het alleen maar in je dromen. Oogcontact, een gedeeld geheimpje, een grapje dat niemand anders snapt. Dat zijn dingen die je na een tijdje minder hebt met je partner (ok, niet de grapjes die niemand anders snapt, daar zijn mijn liefste en ik gewoon heel erg sterk in).
Want een relatie geeft soms aanleiding tot routine en een beetje sleur. Wat op zich niet slecht is, want je constant moeten bewijzen en je best doen om de tegenpartij te betoveren met je good looks, verstand en humor is ontzettend vermoeiend. Dat je na een tijd gewoon jezelf kan zijn bij de persoon waarvan je zielsveel houd is gewoon een superluxe. Jezelf niet anders moeten voordoen en toch geliefd zijn....wat wil je meer.
Om nu even weer op het infertiliteitsgedoe terug te komen (daar was het sailing chick toch allemaal om te doen), relaties binnen deze sector kunnen alle richtingen uit. Of het geen kinderen kunnen krijgen maakt een einde aan een relatie. Of het verzuurt een relatie zo hard dat beide partners gewoon een vreselijk leven hebben.
Of heel deze miserie brengt je op een of andere manier dichter bij elkaar. Je vecht samen, naast elkaar en elk op je eigen manier tegen het spook van de kinderloosheid. Soms vecht je beide zo hard dat je elkaar misloopt en de relatie ook op de klippen loopt. Gelukkig vechten veel koppels echt zij aan zij zodat ze beiden gelouterd uit het gevecht komen. Het uiteindelijk krijgen van het zo gewenste kind zorgt meestal voor deze loutering. Als dat zo begeerde kind er niet komt ben ik ervan overtuigd dat je als koppel heel stevig in je schoenen moet staan om toch nog het verhaal te kunnen eindigen met een "en zij leefden nog lang en gelukkig".
Vermits P. En ik nu even in wapenstilstand leven (wat betreft infertiliteitsbehandelingen)probeer ik onze relatie weer wat te definiëren en doe ik mijn best om weer een beetje alles om ons twee te laten draaien. En als onze drukke jobs dit niet moeilijk maken is dit toch een goed voornemen van mezelf voor 2005. Het komende jaar draait alleen maar om ons.
