De eerste dagen na het vertrek vielen best mee. Wij waren al wel eens langer op reis geweest, jullie ook. L. had er zelfs al verscheidene maanden Zuid Amerika opzitten en dat was ook gelukt.
De eerste weekends waren raar. Buurtfeesten, rommelmarkt, boswandelingenweer ... de eerste reflex was altijd “zouden W en L geen goesting hebben om....”
Ondertussen fiets ik voorbij jullie straat zonder dat mijn fiets de gekende bocht naar rechts maakt.
Maar het blijft bizar dat jullie er niet zijn.
En vervanging is ook niet alles:
W en J die willen langskomen en niet begrijpen dat “tussen 6 en 7” op een zondagavond betekend dat ze mogen blijven eten. Dan krijg je van die rare toestanden dat W niet mee is omdat ze met het eten bezig is ????
LVW die in de keuken staat en de pot met snoepjes ziet staan en zich niet kan houden om er eentje uit te pakken. Maar dat is toch niet hetzelfde als weten dat wij de enige snoepjesbron waren voor de andere L. omdat ze het snoepen had opgegeven tijdens onze wintervakanties in ons knusse huisje in de sneeuw.
Groentjes op dinsdag. We hebben vervanging voor jullie deel van de groenten, maar we moeten de reflex “groentendag – samen eten dag” nog een beetje kweken.
En jullie wisten altijd wanneer ik er echt doorzat, zelfs al werd er niet echt veel over “ons probleem” gebabbeld.
Of L. die weet wanneer ik een glaasje teveel op heb en voor de zevenhonderste keer een zelfde verhaal begin te vertellen. Ondertussen lukte het me om dankzij haar glimlachje te weten dat het weer zover was. Hopelijk verleer ik dit niet op 1 jaar.
Of de hopen onzin die W en mijn liefste P konden uitkramen samen. Met als absolute topper het duo Congolezen dat af en toe spontaan opstond.
Wat te doen met de maatschappelijke veranderingen die ik met niemand zo kon bekijken als met W. We waren het niet altijd eens maar hadden door de jaren heen een manier gevonden om leuk te kunnen discussiëren zonder kwaad te worden op elkaar.
Ik moet mezelf nu dwingen om af en toe sociaal te zijn in plaats van te vegeteren in mijn zetel voor de televisie.
Ik heb nu even niemand meer die kan lachen om mijn voorliefde voor series als “Buffy, the Vampire Slayer”.
Maar bovenal mis ik het feit dat jullie een deel uitmaken van ons leven.
En toch, ik ben nog altijd mega trots op jullie dat jullie voor dit avontuur gekozen hebben. Dat jullie jullie laars gelapt hebben aan al die mensen die beweerden dat het niet zou lukken. Dat de verbouwingen niet op tijd af zouden zijn, dat jullie geen project zouden vinden.
En uiteindelijk, een jaar is niet het einde van de wereld. Binnen 11 maand staan jullie weer op Belgische grond.
Ondertussen neem ik genoegen met (meer! meer! meer!) van die grappige mails uit het verre Afrika. Doe de groeten aan Papagekko en babygekko en drink er ene op ons als je ’s avonds uitkijkt over de zon die ondergaat boven het Afrikaanse decor.
XXX
