Zoals ik gisteren al schreef is de bittere bitch in mij aan het slijten. En is Bittere Bitch een fenomeen dat niet door iedereen begrepen wordt. Zo kreeg ik vandaag een mailtje van een oude vriendin. 1 van de slachtoffers van Bittere Bitch.
Ik begrijp dat ze zich gekwetst voelt, want ik zou nooit aan de ontvangende kant van mijn bitterheid willen staan. Ik weet dat de dingen die ik in mijn bittere buien denk verschrikkelijk zijn, asociaal en gewoon niet mooi.
Maar, ik heb een tijd geleden ook beseft dat die bitterheid uit mijn lijf moet. En van de honderden opmerkingen die BB ooit gedacht heeft, heb ik er helaas eentje uitgesproken ten opzichte van die ene vriendin. Maar daarvoor had ik dan ook mijn blog opgestart. Om die bitterheid te kunnen ventileren. Lezen op eigen risico noemen ze dat dan. Maar toch, ik begrijp dat het niet makkelijk moet zijn om jezelf te herkennen in de bittere storm die soms losgelaten wordt.
Dus inderdaad... ik heb die ene vriendin echt te kort gedaan. Na 4 jaar onbegrepen onvruchtbaarheid (hip hip hoera, die mijlpaal komt er binnenkort ook aan voor ons) hebben zij eindelijk een ivf gedaan. En het was mirakels van begin tot einde. Uiteraard met de hoofdprijs der hoofdprijzen... een zwangerschap en ondertussen een zoon van een paar maanden oud.
En daar sta je dan. We waren met ons tweetjes zowat de enige overblijvers op dat stomme ‘ik probeer zwanger te worden en het lukt niet’ eiland. We waren geen ivf maatjes, want ik zat ondertussen al hoog en breed bij de gevorderden, maar toch... het was wij tegen de rest.
En ik wilde mijn ivf kennis delen. Ik ging er eerlijk gezegd van uit dat het zoals bij zo velen niet zomaar van de eerste keer zou lukken. Maar zowel zij als 1 van de andere overblijvers hadden op hetzelfde moment dat felbegeerde ticketje in de hand na 1 keertje ivf-en.
En ja, sorry, maar dan valt de hemel op je hoofd. Uiteraard ben ik blij geweest voor hen. Maar uiteraard, en lievekes... onderschat dit niet, ben ik razend geweest, stikjaloers, kwaad, triest, ontzet; heeft dit meer pijn gedaan dan iemand zich ooit kan voorstellen.
En op zo’n momenten zoek je naar de beste manier om jezelf te beschermen. En soms is dat gewoon doen alsof datgene wat pijn doet niet bestaat. Alsof er nooit die ene lotgenoot is geweest die er altijd voor me was, steeds attent een sms-je of telefoontje over had als het minder met me ging. Ik weet dat het niet getuigt van grote moed of dapperheid dat ik gekozen heb om te vluchten uit onze relatie.
Maar het is godverdomme zo moeilijk. Hoe kan je iemand recht in de ogen kijken en doen alsof er niets aan de hand is, terwijl je de meest lelijke dingen denkt en er binnenin je een vuur brandt dat al je organen doet smelten? Hoe kan je de vrolijke, lieve vriendin van vroeger zijn als dat ene ding wat haar zo gelukkig maakt nu net het ene ding is waar ik zo hard naar hunker?
Jezus... ik ben al blij dat het me lukt om normaal om te gaan met de zwangerschap van L. die nu op het einde loopt. Dat ik zonder al te veel pijn en eigenlijk met vertedering kan kijken naar de voorbereidingen. Naar het ontcijferen van de werking van de nieuwe maxi cosi, naar het in elkaar proberen steken van de buggy, naar het ouderlijke geluk dat als een nevel rond hun huisje hangt.
Want ook dat is niet altijd evident. Het zelf onvruchtbaar zijn en proberen te bestaan in een wereld vol zwangere buiken en kleine kinderen is gewoon moeilijk. Er zullen best vrouwen zijn die hier geen probleem mee hebben. Maar bij mij werkt het zo niet.
Ik doe elke dag mijn best om te overleven en het spijt me dat ik daardoor soms mensen tegen de schenen stamp. Maar lieverds, geef het tijd. Hecht niet teveel waarde aan de razernijen van BB. Het is stoom die afgelaten moet worden, meer niet. Geniet van jullie geluk... en ergens op het pad naar weet ik veel waar zullen we elkaar weer tegenkomen. Zeker weten.
Want ik wens het niemand toe, de gevoelens die mij het laatste jaar overspoeld hebben, de gevoelens van machteloosheid, van woede, van frustratie, van mislukking. En laat me deze gevoelens alstublieft verwerken op mijn manier. Weet dat ik jullie nooit heb willen kwetsen, maar dat het niet makkelijk is om deze weg af te leggen.
