Ik zit al een tijdje te tokkelen op de computer en vraag me af of ik een hilarisch stukje zou schrijven of gewoon mijn gedachten op papier probeer te zetten.
Maar die gedachten zijn niet echt vrolijk en optimistisch en dan vraag ik me af of door ze neer te schrijven ik mezelf niet te veel begin te wentelen in het verdriet en de depressiviteit. En of ik niet beter mezelf oppep en nog iets constructiefs ga doen op deze sombere zondag.
Als ik naar buiten kijk ziet het er nochthans helemaal niet somber uit. Het is vrieskoud, maar de lucht is strakblauw en de herfst toont zijn meest prachtige kleuren.
Maar binnen in mijn hoofd is het wel somber. Van een hele periode van vrolijk optimisme begin ik weer te degraderen naar pessimisme en gedachten dat het allemaal de moeite niet waard is.
Uit ervaring weet ik dat deze gedachten wel weer verdwijnen, maar het is toch niet zo leuk. Daarom dat ik eigenlijk dit allemaal niet wil neerschrijven.
Het nieuws van twee dagen geleden over de miskraam van een goede vriendin, en nog veel meer het nieuws dat zij ook al zolang problemen hebben heeft de kraan van de somberheid volop opengedraait. En nochthans weet ik dat zij op dit ogenblik waarschijnlijk al volop bezig zijn met de toekomst, met verder leven, met verwerken. Dus is het stupide dat ik hier ondersteboven ben van het nieuws en het niet geplaatst krijg.
Voor de eerste keer trouwens krijg ik iets niet geplaatst dat anderen overkomt. Dat mijn eigen problemen soms moeilijk in een aangepast kadertje geplaatst worden is begrijpelijk voor mij, maar meestal trok ik mij de problemen van anderen niet zo erg aan. Ik kon ze makkellijk vergeten en met mijn eigen leventje verder doen.
Maar het feit dat deze lieve mensen gelijkaardige situaties meegemaakt hebben als wij en dat ze ervoor gekozen hebben om het allemaal alleen te dragen .... pffffffffff. Uiteraard is het hun eigen keuze. Ik kan ik me niet voorstellen dat ik de voorbije jaren overleefd zou hebben zonder dat onze omgeving er was om me op te vangen, of om gewoon rekening met me te houden. Maar wat ik geleerd heb is dat iedereen deze toestanden op zijn eigen manier verwerkt.
En toch, het zal nu nooit meer hetzelfde zijn. We zullen een nieuw niveau van vriendschap ervaren. Zelfs zonder over dit hele gedoe te praten. We zullen elkaar anders zien. Niet dat dit slecht is. We zullen bepaalde dingen misschien kunnen delen, anderen niet. Maar we zullen het WETEN. En het gewoon weten is vaak al genoeg.
Ik zal waarschijnlijk ook minder zielig doen ten opzichte van hen. En dat is maar goed ook. Zieligeheid is een emotie die ik toch wil afleren.
En in de toekomst zal 1 van ons beide zwanger zijn voor de andere. Of zullen zij of wij een stap verder zitten in een eventueel adoptieproces. Maar ik kan me nu niet meer voorstellen dat dit mij verkeerd zou raken. Zoals ik er ook zeker van ben, dat het hen niet verkeerd zal raken.
Het is ontzettend raar, maar na jaren op verschillende internetfora, gemeenschappellijke IVF clubjes, patiëntenverenigingen en chatsessies met de www.vrouwen-die-IVF-doen.com, lijkt het wel alsof ik nu pas echte lotgenoten gevonden heb. Omdat ik ook andere dingen van hun leven ken? Omdat ze helemaal anders omgaan met deze materie? Omdat ze zijn wie ze zijn? Omdat ik weet dat we samen een toekomst delen?
Het idee dat deze mensen hetzelfde pijnlijke traject doorlopen als wij ... ik kan er niet van over.
Neerschrijven van deze gedachten helpt dus wel. Ik voel me alsof er toch alweer een deel van de berg die ik op mijn schouders draag aan het afbrokkelen is. Misschien volgt er later vandaag toch nog een grappigere noot.
