**** eerst en vooral een belangrijke mededeling voor de algemene volksgezondheid, jullie en mijn mentale gezondheid en het algemeen socialiseren onder vrienden: deze blog is er niet voor JULLIE! Deze blog is er enkel en alleen voor mij. Jullie mogen alleen meelezen als jullie interesse hebben om het schepsel ik in deze woelige tijden beter te begrijpen. Dit schrijven zal mij hopelijk helpen om mijn geestelijke gezondheid weer op een voor mij normaal peil te brengen. Want ik ben PISSED OFF op alles en iedereen en daardoor misschien ook soms op jullie. Ik zal dingen zeggen die misschien heel hard aankomen en die absoluut not done zijn. Bij deze mijn verontschuldigingen.****
Ja, waar moet een mens beginnen eens hij/zij besloten heeft om te gaan bloggen (nieuw werkwoord ... Van Daele kom maar langs). Misschien met te vertellen waar mijn blogvirus vandaan komt? Nee, heb al gemerkt dat velen mijn fascinatie van de engelse taal en humor niet begrijpen, dus laat ik het hier bij.
Misschien vertel ik best WAAROM ik ben beginnen bloggen. Omdat ik het moeilijk heb. Nè! Happy, vrolijke, optimistische ik heeft het moeilijk. Voor al die begrijpende vrienden en vriendinnen ... er zijn er waarschijnlijk een paar die hier niet raar van zullen opkijken. Ik heb het moeilijk. Moeilijk met mezelf (wtf * word ik niet zwanger), moeilijk met anderen (wtf worden zij wel zwanger), moeilijk met de wereld (wtf moeten we ons eigenlijk voorplanten), moeilijk met mijn insticten (wtf wil ik eigenlijk zo graag zwanger worden).
(*wtf = why the fuck)
Ik heb het niet moeilijk met ons nieuwe huis (ik hou van ons nieuwe huis, ook al hebben we er nog gigantisch veel brico en gamma toestanden in te doen). Ook heb ik het niet moeilijk met mijn partner, laten we hem P. noemen. Hij is echt wel het licht in mijn donkere momenten, mijn schouder om tegen te huilen, mijn plastic eendje in bad, mijn portie humor om de dag door te komen, mijn bereknuffel in bed ... de enige die enig idee heeft hoe ik in elkaar steek (daar heb je echt speciale studies en diploma's voor nodig). Het feit dat hij al 8 jaar met mij leeft en lief en leed deelt is ongelooflijk. Het feit dat hij soms mijn absolute tegenpool is en toch met mijn chaotische, overdreven, luidruchtige, onovertroffen tweelingmanieren om kan is echt een wonder.
Needless to say dat een combinatie van ons gewoon een SCHITTEREND kind moet worden. En blijkbaar is de wereld nog niet klaar voor schitterende kinderen.
Zoals mijn internet buddy Sam en ik zo vaak tegen elkaar zeggen ... alles komt op zijn pootjes terecht, het is onze tijd nog niet... (waarom het dan in godsnaam wel de tijd van trutcollega en alleenstaande kennis is is ons ook nog niet duidelijk, laat dit wel wezen). Om eerlijk te zijn zeggen we dit wel vaker met een hoop sarcasme in de achtergrond dan vanuit de zen-heid van ons hart.
Of zoals een andere webvriendin Emma zegt ... het is gewoon niet eerlijk, maar daar zijn we het dan ook over eens. Voor de rest zegt Emma niets, want zij weet dat ze toch niets zinnigs kan zeggen. Dankje Emma voor de duidelijke alleszeggende stiltes!
Niet dat ik een tekort aan kinderen heb in mijn omgeving. Ik heb 1 petekindje R. die momenteel een velcro relatie heeft met zijn mama. Ik wacht dus even tot de rek uit de velcro gekomen is om mijn talenten op dat ukje los te laten. Dan heb ik een petekindje in wording die momenteel slaapt, eet, geeuwt en stampt in de buik van mijn beste vriendin L.
Dan heb je nog de vriendinnen E., Y., M., K., S., A., en de rest van het alfabet die de voorbije jaren gekweekt hebben. De ene noemt zich al meer een lotgenoot dan de andere, maar laat het wel wezen, zelfs zij met miskramen, een paar IVF-pogingen en algemeen lange wachttijden hebben GEEN IDEE in welk land ik mij momenteel bevind.
Want dames en heren ... na een hele periode in de "proberen zwanger te worden provincie", verhuisden we vorig jaar naar "IVF-land" om nu te stranden op "infertiliteits-eiland". Ik wist niet eens dat ik geboekt had op de cruise naar dit eiland, maar op 1 of andere manier ben ik er wel terechtgekomen. Langzaamaan besef ik dat ik de identiteit van ongewenst kinderloos heb aangenomen, eerder dan de hoopvolle identiteit van "probeerders".
Om met dit nieuwe paspoort te leren leven heb ik dus besloten het allemaal van me af te schrijven. Op één of andere manier moet dit gewoon bevrijdend werken. Zoniet, heb ik hier toch de gelegenheid om op alles en iedereen te schelden zonder mij ervoor te verontschuldigen.
Wie of wat deze blog ooit te lezen gaat krijgen weet ik nog niet. Stuur ik al de welmeners een mailtje van dat ze eens moeten komen kijken? Of laat ik af en toe eens vallen dat ik online bezig ben?
Voor al diegenen die dit dus te lezen krijgen, lees ze!
