misschien is dit niet nodig en komen er hier alleen maar mensen die de hele historie al van binnen en buiten kennen en die het hele verhaal al tot in het oneindige hebben moeten aanhoren ...PECH GEHAD
Na de eerste normale onderzoeken, bloed, temperaturen en sperma-onderzoek bleken P. en ik de beste van de klas te zijn. leuk, leuk leuk.... Mijn lieve gyne gaf me een tijdje om gewoon verder te doen en als ik het emotioneel niet meer aankon zou hij een laparoscopie doen om endometriose uit te sluiten.
Na anderhalf jaar proberen om dat ei te vangen toch besloten om onder het mes te gaan. Toen heb ik mijn fobie voor narcose opgedaan. Brrrrrr, vreselijk vond ik het om compleet groggy wakker te worden en niets te weten van de voorbije uren.
Goede nieuws, geen endometriose!!! Slechte nieuws: ik heb een eenhoornige baarmoeder, een halfke als het ware. Maar niet teveel mee inzitten, eigenlijk was dit helemaal niet erg. Ik kon perfect zwanger worden, het zou alleen iets langer kunnen duren omdat een halve baarmoeder ook betekend dat ik maar 1 eileider heb (en mischien ook maar 1 nier, maar dat heb ik tot op heden nog niet laten onderzoeken). Olé
Thuisgekomen was er gelukkig mijn huisarts en vriendin A. die de telefoon nam om het nieuws duidelijk van de gyne te horen. ff kort: een unicornuate uterus met een rechtse eileider en twee eierstokken. Perfect voor IVF mocht het ons zo niet lukken.
Vermits de zomer voor de deur stond stelde de gyne voor om eens goed op te reis te gaan (ha.ha.ha), het allemaal eens te overdenken en na de zomer terug te komen om doorverwezen te worden voor ivf.
De zomer kwam en ging en ik zag het helemaal zitten om de meest perfecte IVF kandidaat ter wereld te worden. Ik had zowat het halve internet afgeschuimd om mezelf te informeren en had me ingeschreven voor yoga om te kunnen ontspannen. Koffie en wijn werden verminderd en hallo kruidenthee (van al die goede voornemens is dan toch de thee overgebleven ... ben een thee junkie geworden)
IVF # 1
Ik ga hier niet uitwijden over de eigenlijke procedure van IVF, maar na een onderdrukking met Decapeptyl en stimulatie met Menopur had ik 6 eicellen waarvan er 4 bevrucht werden en 1tje teruggeplaats. 14 dagen later een negatieve bloedtest die reeds voorafgegaan werd door bloedverlies
IVF # 2
De stimulatie opgedreven en we kwamen op een 10tal eicellen waarvan er zes bevrucht werden en opnieuw 1tje teruggeplaatst. Een week na de terugplaatsing begon ik al bloed te verliezen dus het was om zeep. Een paar dagen later, een paar glazen wijn later en ettelijke huil telefoons naar een vriendin later kregen ze mij toch overtuigd om al eens bloed te laten trekken. En wat bleek? Hcg was licht verhoogd, maar eigenlijk niet genoeg om van een zwangerschap te spreken. De dagen nadien waren hel. Langs 1 kant hoop, hoop, hoop (dacht toen dat positief denken nog uitmaakte ...) en langs de andere kant totale wanhoop want ik stopte niet met bloeden. Op de uiteindelijke testdag was mijn hcg gedaald van 17 naar 6. Een chemische zwangerschap ...
IVF # 3
Nog steeds viel het allemaal wel mee. Ik was dapper, ik was zen, ik kon dit allemaal aan. Mijn omgeving werd een beetje ongemakkellijk omdat ik dan toch niet miraculeus zwanger werd, maar we deden door. Na verkwikkende eindejaarsdagen in de sneeuw opnieuw aan de hormonen. Zefde stimulatieschema als poging 2 en ALLES zat mee. 8 eicellen, alle 8 bevrucht, 5 supergoede embryo's. 1tje teruggeplaatst tijdens de enige echt sfeervolle terugplaatsing die ik ooit gehad heb. Gyne en verpleegster wilden er echt alles aan doen om dat embytje te laten plakken. 14 dagen later ..... had al reeds een paar dagen bloedverlies en test was wederom negatief
Nu begon het wel te prikken allemaal. Ondertussen ging het op mijn job echt niet goed. Voor kerst (dus tussen poging 2 en 3) was ik ontslagen. Had er wel mijn voordeel uitgedaan en beetje zielig gedaan over de ivf zodat ik mijn opzeg halftijds mocht uitdoen. Ik ben er nog altijd zeker van dat mijn derde poging daardoor de beste resultaten had. Na poging 3 bleek dat ik halftijds kon blijven, dus dat zag ik helemaal zitten. Tot bleek hoe weinig ik ging verdienen ;o)
CRYO #1
Vermits onze derde poging 5 goede embryo's voortgebracht had konden er 4 de diepvries in. Dus zouden we deze eerst ontdooiien.
Ineens veranderde ook mijn werksituatie. Ik was zeer blij met de massa's vrije tijd die ik had door de part time, maar minder blij met het feit dat ik zo goed als niets verdiende daarmee. En toen ik via via kon solliciteren voor de job van mijn dromen heb ik dat dan ook gedaan.
Terwijl ik aan de progynova zat, te wachten op het groeien van mijn baarmoederslijmvlies werd ik aangenomen.
Al diegenen die reeds solliciteerden tijdens, voor of tussen behandelingen kennen de stress die hierbij komt kijken. Vertellen, of niet vertellen ....
Bij mij werd het dilemma van tell or not to tell snel opgelost, ze vroegen er gewoon zelf naar .... de VERBODEN VRAAG! Ik heb toen redelijk vaag geantwoord dat zwanger worden niet vanzelf ging, dat we met IVF bezig waren en dat we een volgende poging zouden uitstellen tot het najaar (het was nu hartje zomer). Over de cryo zweeg ik in alle talen.
Een paar dagen na het tekenen van mijn contract mocht ik naar het ziekenhuis. Helaas had er ons niemand verteld dat je zelf op voorhand moest bellen om te informeren over de al dan niet overleving van de embryo's. Dus stonden we daar voor piet snot toen ze ons kwamen vertellen dat we helemaal niet hadden moeten komen vermits geen van onze embryo's de ontdooiing overleefd had.
IVF#4
Na de eerste zeer hectische maanden op mijn werk zag ik het weer zitten om opnieuw aan de hormonen te gaan. Ondertussen was de supergyne waar ik mij ongelooflijk goed bij voelde overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en maakte ik kennis met mijn nieuwe gyne.
Die begon onmiddellijk mijn stimulatie aan te passen. Ik werd een groot meisje en mocht overgaan op Puregon. Voordeel hiervan was dat je dat met een pen kan spuiten en dat maakt het allemaal makkellijker en minder junkie.
Vol spanning keek ik dan ook uit naar de eerste echo. Minpunt van mijn nieuwe gyne, ' t was niet zo'n babbelaar.
Dus pas na de punctie wist ik dat er zo'n 11 eicellen overgebleven waren voor bevruchting. Vond ik persoonlijk niet zoveel voor het wonderproduct Puregon.
Van de 11 waren er zo'n 6 bevrucht en werd er opnieuw 1tje teruggeplaatst.
Minder dan 14 dagen later alweer ongesteld ....
IVF # 5
Vermits de feestdagen opnieuw voor de deur stonden en de wachtlijsten sinds de terugbetaling langer en langer werden moest ik even stoppen.In het voorjaar was het weer zover.
Opnieuw Puregon, oogst van 15 eicellen, 6 bevrucht en NIEUW NIEUW NIEUW de gyne wou er 2 terugplaatsen. Dit was even moeilijk vermits men mij tot nu toe gezegd had dat ik zeker en vast nooit zwanger mocht worden van een tweeling. Maar blijkbaar was mijn gyne al even wanhopig als ikzelf .
Rarara .... opnieuw een negatieve test.
CRYO # 2
Ik wou onmiddellijk opnieuw beginnen, want nu stoppen betekende opgeven en dat wou ik niet. Trouwens, super-ik kon dit allemaal wel aan! Ik mocht vooral niet nadenken over stoppen, dat zou veel te veel pijn doen.
Maar evil nurse from hell besloot even dat ik niet opnieuw ivf mocht doen, want ik had nog 1 (EENTJE!!!!!!!) embryo in de diepvries. Dus terug aan de Progynova en afwachten. Uiteraard overleefde die ene spruit het ontdooiingsproces niet.
IVF # 6
Evil nurse from hell bleek ontslagen te zijn en lieve verpleegster C. kon mij onmiddellijk weer laten beginnen. Puregon, 17 eicellen, 6 bevrucht, 2 teruggeplaatst ... klokvast 14 dagen na de punctie ongesteld ... what's new?
En toen was het gedaan, het was voorbij, we konden niet meer. Ik sprong van 20 hoog naar beneden en trok mij terug in mijn eigen wereldje. Weg boze buitenwereld. Ik had nog een laatste opstoot van energie en begon alles te lezen en te verzamelen dat betregkking had op adoptie. Ik heb sindsdien de infomap van Kind en Gezin thuis liggen en heb al verschillende ervaringsverhalen gelezen. Daar ben ik ondertussen ook mee gestopt.
Ja, gestopt. Wat de eerste dagen enorm pijn deed bleek na een paar weken bevrijdend te werken. OEF, gedaan. Geen ontgoochelingen meer. Maar ook geen baby ...
Konden we daar mee leven, geen baby? Nu niet, nooit niet?
Nee, dat ging niet. Maar adoptie bleek ook niet echt iets voor ons te zijn. Toch nu nog niet. Ik moest altijd lachen met de geitenwollensokken psychologie dat je "je onvruchtbaarheid moest verwerkt hebben vooraleer je aan adoptie kon beginnen". Maar ik weet het niet altijd beter (meestal wel, niet altijd) en er zit wel een waarheid in. Ik zit nog vol met schuldgevoelens en woedegevoelens en ben niet de meest gebalanceerde persoon om mij voor 100% te engageren in de procedure van adoptie (ik dacht dat het echt pijnlijk ging zijn om dit neer te schrijven ...valt wel mee).
En dus besloot ik om de delen van mijn leven en mijn persoon die in stukken verspreid lagen op te rapen en weer iets te doen. Ik was jaren de steunpilaar geweest van verschillende lotgenoten ... dat was voorbij. De era van me myself and I kwam er aan. Mijn beurt om te zagen, te rouwen, te huilen en ... te genieten.
Dus besloot ik een oude hobby weer op te pikken, ik ga terug zeilen! Ik kijk er ontzettend naar uit en ben tegen volgende zomer op zoek naar een bootje. Ik heb een behandeling gevolgd bij een osteopaat en dat heeft deugd gedaan. Ik neem mijn lichaam weer in eigen handen en probeer de natuur zijn gang te laten gaan (spreek ik mezelf hier tegen?)
Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet. Niet elke dag. Er zijn uiteraard nog dagen dat ik begin te huilen bij het zien van een zwangere vrouw (hier moest ik nu toch al lang over zijn?). Of de schrik die mij om het hart slaat nu ik weet dat E. gestopt is met de pil voor een tweede. Maar langzaamaan kan ik deze gevoelens verwerken en heb ik dagen dat ik mij opperste ZEN voel.
