De stilte in mijn hoofd en hart ...
Zat gisteren al een heel stukje in mijn hoofd te schrijven over de kortstondige coup van Infertiel Brein. Maar het werd een verhaal met een onverwacht einde.
Op het werk kreeg ik een berichtje van E. met de vraag om samen een terrasje te doen. ok, leuk idee. Alleen was E. ondertussen thuis, maar daar is ook een terras.
Terwijl ik naar daar fietste was er een stiekeme aanval van Infertiel Brein bezig .... E. is zwanger, 't is zover!!!!! Daarom wil ze me zien. Ze wil het mij vertellen. We gaan weer dat ene ongemakkelijke moment meemaken waarin zij niet weet hoe ze het moet vertellen en het dan maar tussen de soep en de patatten er uitgooit en ik die niet weet hoe ik moet reageren om trouw te blijven aan mezelf en toch geen slechte vriendin te zijn.
Bij het binnenkomen moest ik eest even naar het toilet. Infertiel Brein was er gewoon mee aan het lachen: "Als er echt een kosmische vruchtbaarheidsgod bestaat die jij op 1 of andere manier pissed of gekregen hebt, dan heb je nu het genoegen je rode vrienden from hell te mogen verwelkomen". Niet dus ...
Rustig ademend in het kleine hokje repeteerde ik mijn reactie op het zwangerschapsnieuws. Dat ik uiteraard blij was voor hen, maar niet voor mezelf. Dat hoe graag ik het ook zou wensen ik hen niet kan tegenhouden hun leven verder uit te bouwen. Dat het niet was omdat het ons niet lukt dat zij daarvoor moeten stoppen met kinderen krijgen.
OK, dat was mooi geformuleerd, al zeg ik het zelf.
Op het terras: blablablablablablablablablablablablablablabablabla .....
drankje
druifje
blablablablablablablablablablaba
Maar geen woord over de zwangerschap.
Bleek E. toch niet zwanger te zijn.
Stom Stom Stom Stom Stom Stom Stom
Infertiel Brein met stokslagen weer naar zijn plaats ergens onderin mijn hersenpan gestuurd.
Avond. Gezellig thuis. Huisje blinkt. Meeneem eten gegeten wegens te lui om te koken.
A. en K. komen straks nog langs met dessert.
En dan komt de aap uit de mouw, de muis uit de kaas, de kat uit de boom. Infertiel Brein had het juist, maar had mij gewoon te vroeg op mijn paard gekregen.
Niet E. is zwanger, maar A.
Hierboven een illustratie van de stilte in mijn hart.
Ik ben niet ongelukkig. Neen, voor dezelfde redenen als gerepeteerd op het toilet van E. kan ik niet kwaad zijn dat andere mensen hun leven verder gaat, ook al staat het mijne stil.
Ben ik blij voor hen? Uiteraard, denk ik .... waarschijnlijk wel. Maar nu nog niet. Nu is het stil ..... zoals de boom die omvalt in het bos, maar waar niemand is om het te horen.
