De weg naar een normaal bestaan waarin je kinderloosheid niet alles lam legt is
- geplaveid met goede voornemens (op dieet gaan, sporten, vaker ontharen, de afwas niet laten staan, eindelijk eens wat aan het huishouden doen, niet meer massaal internetten op het werk, niet meer eten voor de televisie ....)
- vol van dagen dat je denk dat je er eindelijk aan het raken bent. Dat je eindelijk de weg naar het goede leven gevonden hebt. Dat je eindelijk weet welke richting je uitgaat, dat je eindelijk kan gaan slapen zonder zorgen in je hoofd, dat je eindelijk kan opstaan 's ochtends zonder een steek van pijn te voelen omdat je eigenlijk niet 100% gelukkig bent ...
- gevuld met dagen en momenten van bitterheid.
Bitterheid, een smaak in ons smaakpalet die ik nooit lekker gevonden heb.
Bitterheid, een emotie die zo mogelijk nog meer pijn doet dan pijn op zich
Bitterheid, wanneer je beseft dat deze emotie je vanbinnen opvreet lijdt je nog dubbel zo hard omdat je alles behalve een bittere vrouw wil zijn ...
Bitterheid uit zich op zo'n verschrikkellijke manieren:
- de nieuwe papa's die ik elke dag tegenkom. In snelle, doch verantwoorde wagens met kinderzitjes achterin. O, hoe wens ik hen platte banden toe
- de nieuwe papa's met kinderzitjes achter op de fiets. O, hoe veel zin heb ik om ze er met een goed gemikte schop af te schoppen (de kinderzitjes ... uiteraard niet de kindjes die er in zitten ... zo erg is het niet met mij gesteld)
- de vriendin van vrienden die ONTZETTEND goed met kinderen omkan en er uitziet als iemand die een fantastische mama zal zijn (Djeeeeee, herken ik daar mezelf in een paar jaar terug????) en die volgens de bewuste vrienden er eindelijk ook aan begonnen zijn. De Bittere Bitch in mij (familie van Infertiel Brein) kan dan alleen maar denken .... laat het op zijn minst een jaartje duren!!!!!!!!
- de vrouwen met zwangere buiken die je op straat zo massaal tegenkomt en die ik alles behalve een lieve baby toewens
- de vrouwen van mijn vorige internetgroepen, ondertussen allemaal mama's ... die in mijn ogen hun laatste restje intelligentie opgegeven hebben bij het baren van hun schatjes (hoe verklaar je anders dat ze over niets meer kunnen meepraten als het niet over hun ukken gaat?)
Erger nog dan deze bittere gevoelens is het gevoel van gewoon niets meer te voelen
- E. die hard probeert om nummertje twee te maken. Het doet me niets. Het doet me minder dan niets. Ik wens ze niets vreselijks toe. Misschien zouden ze me beter begrijpen als ze zelf even kunnen proeven van onvruchtbaarheid. Maar daar ben ik niet mee geholpen. Dus voel ik liever niets
- A. die dus momenteel pril zwanger is en waar ik eigenlijk niets mee te maken wil hebben. Niet met A. maar met de zwangerschap. Het is ver gekomen als je merkt dat ze niet zijn wie ze eigenlijk willen zijn als ze met mij over de zwangerschap praten. Ik weet zeker dat ze toen ze het pas ontdekten ontzettend gelukkig waren en dat geluk ook met een aantal mensen gedeeld hebben. Niet met ons .... ze wilden onze vakantie niet verprutsen ....
- J. die na een gevecht van meer dan 4 jaar tegen de onvruchtbaarheid na een eerste (goddamn, eentje maar) IVF onlangs bevallen is van een zoontje. Het zal evenveel aan mij liggen dat ons contact verre van fijn is .... maar ik kan er echt niet mee inzitten. Ik voel me leeg als ik aan haar geluk denk
En toch, gelukkig, voel ik dat bitterheid mij niet volledig aan het opeten is.
Mijn schoonzus die ons vraagt om op ons nichtje te passen geeft mij een ontzettend goed gevoel. Ik voel me hierdoor gelukkig omdat ik weet wat zo'n momenten betekenen voor P. Voor iemand die nooit een groot familiemens was merk ik dat zijn nichtje zijn godin is. En zeker weten, als M. wat groter is zal P. haar god zijn.
Mijn lieve, lieve, lieve vriendin L. die in haar zwangerschap nooit vergeten is hoe erg de weg was naar het zwanger worden. Die mij zelf de momenten laat kiezen dat ik wil delen in het zwanger zijn of niet. Die mij laat razen over de domheid en de stupiditeit van de mensen die het niet snappen. Ik hou nu al met gans mijn hart van het kleine leven dat in haar aan het groeien is. Het leven waar zij en D.zo hard voor gevochten hebben , waar ze zoveel moeilijke momenten voor beleefd hebben.
Mijn schat van een vriendin Emma, die zelfs haar weinige tijd die ze voor zichzelf heeft wil vullen met het zoeken naar leuke onderwerpen om tijdens onze date eind van de week te bespreken. Om het niet over babies, zwangerschappen, borstvoeding, opvoeding etc .. te hebben.
Mijn collega D. die net terug is van zwangerschapsverlof en ontzettend grappig en aandoenlijk is als ze over haar kersverse dochter verteld.
Er zijn dus gelukkig momenten dat de bitterheid even minder erg aanwerzig is. En op die momenten zie ik mijn doel duidelijk in de verte liggen. Helaas wordt het doel soms heel snel weer aan mijn oog onttrokken door een wolk bittere regen.
O God, ik wil door deze zure appel bijten, maar het lijkt wel alsof de appel steeds groter wordt. En 't is zo'n echte zure Granny Smith ..........
