Véronique De Cock is zwanger.
Holadihé, dat is niet echt interessant te noemen en dat is ook niet onmiddellijk nieuws.
Dit weekend had ik eindelijk eens tijd om alles rustig aan te doen. Dus zaterdagochtend met koffie, krant en boekje in bed blijven liggen (wat we niet zouden kunnen als we kinderen hebben, hip hip hoera).
Toen ik aan de krant wou beginnen zei P. dat ik het interview met Veronikske beter niet zou lezen.
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat moet je dus niet tegen mij zeggen.
Ik heb het dus wel gelezen.
Voor diegenen die nog niet afgedaald zijn tot het lezen van stupide verhaaltjes over BV's: Veronique is zwanger na 3 jaar proberen. Of er wel of niet een probleem was kom je niet te weten. Wel dat ze 1x hormonen genomen heeft, maar dat ze na 10 dagen alles de vuilbak ingekieperd heeft omdat ze er helemaal zot van werd.
En dan, het moment suprême .... ze heeft foert gezegd, gedaan er mee, het hoefde niet meer ...
En je raadt het al, drie maand later was ze zwanger.
Nu hoor je die verhalen meer en meer de laatste tijd. Alles geprobeerd maar pas zwanger toen ze het opgegeven hadden. Op Grido was er ook nog zo iemand. Toen we het niet meer aankonden en er mee stopten waren we ineens zo zwanger.
Leuk.
Als die oh zo onverwachte zwangerschap optreedt maanden of jaren na het FOERT moment kan ik er nog een beetje inkomen. Dan zal de weggevallen stress er misschien iets mee te maken hebben.
Maar de vrouwen die zwanger worden binnen de drie maand na het stoppen met alles ... heck no, daarvan geloof ik niet dat ze er niet meer mee bezig waren.
Als je jarenlang met je lichaam bezig geweest bent, je hormonale tendensen stevig in kaart gebracht zijn en je je gyne met de voornaam aanspreekt ... dan vergeet je dit niet in drie maand. Toch?
Of ligt het aan mij? Wij zijn nu aan onze 4de maand na de laatste IVF. Om te weten op welke dag ik zit moet ik even beginnen tellen, dus dat is goed. Maar toch. Dat zwanger worden, kinderen willen...zit nog volledig in mij. Dat gaat er niet zo maar even uit. En nog steeds denk ik bij veranderingen in mijn lichaam eerst aan stel dat ...
Zoals daarnet: ik kreeg ineens vreselijke buikpijn. Eisprong, cyste, eierstokken .... vooraleer ik dacht aan teveel gegeten, te weinig gegeten, iets verkeerds gegeten ...
Of ligt het aan mij dat ik verwacht dat iemand die drie jaar afgezien heeft en een publiek figuur is moeite doet om zich niet uit te drukken in de superclichés die je als onvruchtbaar koppel zo vaak te horen krijgt?
Of is dit teveel gevraagd van ons Veronikske?
Na deze korte onderbreking van mijn rustige zaterdag is mijn weekend verdergekabbelt. Zondagmorgen was ik in een mij reeds overbekende tristesse gesukkeld. Zo'n gemoedsgesteldheid die eigenlijk alleen maar vraagt om je terug te trekken in een grot en een paar maand een winterslaap aan te vangen. Zo' gevoel dat heel de wereld je verlaten heeft, dat je toch nergens goed voor bent, dat de luiheid je volledig omsluit en je echt nergens toe in staat bent.
Ik had 0 komma 0 goesting om dan nog in de auto te kruipen en naar het zeilen te gaan kijken (door stomme oncompetente collega's moest ik nog op het werk langsgaan en kon ik dus niet mee starten).
Terwijl ik naar het water toestapte overweldigde alles mij. Ik had er gewoon genoeg van. Ik wou me zo niet meer voelen. Ik wou die tristesse kwijt. Maar ik had er begot geen gedacht van hoe ik dat moest aanpakken. Nog steeds niet trouwens. Ook al heeft de wind gisteren behoorlijk wat donkere wolken weggeblazen, toch is de tristesse nog steeds aanwezig.
En ik ken nochthans de oplossing. De manier om uit deze put te geraken. Ben er immers al eerder uitgekropen. Een schop voor mijn kont en een PROJECT!!! Ik heb weer een project nodig waar ik al mijn energie in kwijt kan. En eigenlijk heb ik mijn project al ... zeilen. Maar het actief er mee bezig zijn was weer aan het minderen.
Dus up, up and away! Ik stort me weer volledig in de zoektocht naar een zeilvriend(in), een boot, een water ....
Up, up, away!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
