Het is raar dat je emoties van de ene op de andere dag zo kunnen omslaan. Als ik mijn schrijfsels van een tijdje terug herlees, dan was alles fantastisch. Er leek een langdurige regeerperiode van Normaal Brein aangebroken. Maar Infertiel Brein en Bittere Bitch hebben hun tenten opgeslagen onderaan mijn hersenpan en lijken te broeden op een belegering van de hogere regionen.
Mensen die na een lange periode van onvruchtbaarheid zwanger raken beweren vaak dat ze alle ellende van daarvoor vergeten. Zo dacht ik ook dat, hoe meer ik me er over begon te zetten dat we misschien kinderloos zouden blijven, hoe minder pijnlijk het zou zijn.
Maar zolang de onvruchtbaarheid niet opgelost raakt (door zwanger worden of door je er mee te verzoenen)is het als een virus dat in je bloed blijft zitten. De ene dag kijk je in de spiegel en zie je een toffe, leuke vrouw, een goede echtgenote, een grappige vriendin. En dan, meestal door iets heel stoms kan je jezelf alleen maar zien als leeg, opgebrand, iemand die geen mama mag worden .... een rondlopende advertentie voor pijn.
Elk nummer op de stomme 4fm radio van mijn collega doet mij een brok in de keel krijgen. Kijken naar mijn scherm doet tranen in mijn ogen komen. Het kan natuurlijk dat ik gewoon hondsmoe ben van de voorbije week. En dat de eerste herfstvermoeidheid begint door te breken.
Onlangs las ik de opmerking dat doorzetten met behandelingen heel dapper en moedig was, maar dat stoppen met behandelen nog veel dapperder en moediger is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dit moment nog dapper, nog moedig voel. Stoppen is gewoon soms zo hard nodig. Omdat je voelt dat wanneer je niet stopt je gewoon alles verliest. Je gezondheid, je verstand, je relatie, je vrienden, je werk ....
Misschien is dat dapperheid ... dat je deze dingen durft aanvoelen en je de consequenties durft aanvaarden.
Misschien is het ook de wind die mij zo ambetant krijgt. De struiken in de binnentuin waar mijn bureautje op uikijkt vliegen heen en weer. Ik heb het gevoel opgesloten te zijn en zou doodgraag naar buiten gaan en midden op het plein blijven staan in de wind. Misschien moet ik maar op E.’s voorstel ingaan en zondag wat gaan zeilen, mijn hersenpan een beetje gaan verluchten.
Ik kreeg onlangs van 2 vriendinnen een mailtje waar ze, waarschijnlijk door mijn openlijk verspreiden van gevoelens, ook veel in kwijt konden. Dat ze zich moeilijk en ongemakkellijk voelen ten opzichte van mij. Het doet wel goed dat te horen. Niet dat ik ze die ongemakkellijke gevoelens toewens, maar ik ben blij dat ze er af en toe nog eens bij stilstaan. Soms lijkt het alsof wij al zo lang in deze ongewenste kinderloosheid vastzitten dat er niemand meer over nadenkt. Ik zou graag weten hoe zij mij zien. Zielig? Dapper? Of ze medelijden met me hebben. Wat ik niet echt wil. Of zij stilstaan bij de vraag of wij ooit al dan niet kinderen zullen hebben. Of zij nog geloven in de goede afloop van deze zaak. Of zij nog hopen, op momenten dat ik de hoop heb opgegeven.
Wat mijn lieve mama vriendinnen moeten beseffen (en nu heb ik het over die van Antwerpen, kwestie dat ze dat doorhebben) is dat ik hun kinderen ook graag zie. Ik zie de mama en papa graag, dus tuurlijk hou ik van die kleine genetische duplicaatjes. En ik wil er graag alles over horen. En jullie mogen echt wel zeggen dat het soms niet allemaal rozengeur en maneschijn is. En dat vertellen mag best spontaan. Je moet niet wachten tot ik er achter vraag. Of krampachtig andere onderwerpen aanboren. Als ik er even geen zin in heb, dan zeg ik dat wel. Het enige moment dat Bittere Bitch jullie allemaal naar de hel verwenst is als er alweer een nieuwe zwangerschap aangekondigd wordt. Het moment van de ultieme vernedering. "Wij kunnen iets dat jullie niet kunnen." Maar ook dat moment gaat voorbij ...
Het is pas pijnlijk als een pasbevallen mama over het weer begint in plaats van over haar bevalling. Echt waar, Bittere Bitch laat het wel weten als de woorden weeën, ontsluiting, epidurale, keizersnede, borstvoeding snijden als een mes door boter in mijn hartje. Want dat doen ze meestal niet. Zoals hierboven beschreven is er maar 1 moment waarop ik echt niet mezelf ben.
Los daarvan besef ik door deze plotse opwellingen van gedeelde gevoelens dat ik echt blij mag zijn met de mensen die mij graag zien. Dat ik echt heel veel schouders heb die bereid zijn deze pijn die mij soms verteerd mee te dragen. En genoeg schouders heb om op uit te huilen. En genoeg vrienden heb die klaarstaan om naar de film te gaan, te gaan zwemmen, sporten, winkelen .... met of zonder Infertiel Brein en Bittere Bitch. Die mij nog steeds zien als de heerser over Normaal Land. En dames dat doet wel een beetje deugd ... een heel klein veel beetje deugd.
