De tristesse komt en gaat. Gaat momenteel weer even, maar zal de volgende dagen waarschijnlijk wel eens terugkomen.
Deze tristesse wordt niet aangewakkerd door het zien van gelukkige jonge ouders met de allerliefste kinderen of door de reeds aangehaalde papa's met kinderzitjes op de fiets, of door de bolle buiken die nu weer netjes verstopt worden onder wijde truien en dikke jassen.
Nee, het is een tristesse die in mijn botten gekropen is de laatste jaren en af en toe de kop opsteekt.Het is een gevoel dat mij vroeger volkomen vreemd was, maar dat de ontgoochelingen van de laatste jaren aangestoken een aangewakkerd hebben.
Onlangs probeerde ik mezelf te plaatsen in de verschillende fasen die in een rouwproces aanwezig zouden moeten zijn.
Ten eerste heb je de shok en ontkenning: daar heb ik eigenlijk nooit veel last van gehad. Sinds ik doorhad dat zwanger worden niet gemakkellijk zou gaan is er nooit een moment geweest dat ik dit niet wou inzien. De bewijzen lagen duidelijk op tafel. 3 jaar na de eerste pilvrije vrijpartij heb je het wel door. En echt geschokt was ik ook niet. Eerlijk gezegd vond ik het best spannend dat wij een ivfje zouden gaan doen.
Na de ontkenning zou de onderhandeling met het lot moeten volgen. Een periode waarin je je pijn probeert op te delen in handelbare onderdelen. Een periode gevuld met goede voornemens en nieuwe projecten. Een periode waarin je jezelf toelaat de ene dag volledig door je verdriet in beslag genomen te worden met de belofte aan het lot dat morgen alles weer beter zal zijn. Je onderhandelt heel hard om toch maar een betere uitkomst van je situatie te bekomen. Bij mij was dat niet anders. Als ik nu eindelijk eens die 10 kilo teveel zou verliezen, meer zou gaan sporten, een andere job zou zoeken ... dan wordt ik misschien toch zo zwanger.
Op de derde plaats vinden we woede. Oh god, die periode ken ik zeer goed. De withete, stekende, pijnlijke woede tegen alles en iedereen. De woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, de woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, de woede tegen mijn relatie, de woede tegen mijn vriendinnen, tegen mijn werk, en vooral tegen mezelf. Waarom kon ik zo goed als alles behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die kwam opdraven met dé oplossing. Tegen de zon die scheen als ik alleen maar regen wou, tegen de regen die met bakken neerviel als ik een beetje zon nodig had. Tegen de vriendinnen met kinderen die over andere dingen praatte en tegen de vriendinnen met kinderen die alleen maar over hun kinderen praatte. In zo'n periode is het moeilijk om iets goed te doen, dus bij deze sorry voor al die mensen die het gevoel hebben nooit goed te kunnen reageren tegen mij.
Bij momenten voel ik dat ik uit deze fase aan het geraken ben, maar andere momenten voel ik me er face down weer invallen.
Na woede gaan we over tot depressie. Om de pijn niet te voelen kom je in een zwart gat terecht.Als je maar helemaal niets doet, dan voel je ook de pijn niet meer. Mijn tristesse van de laatste dagen is waarschijnlijk helemaal in deze fase te plaatsen.
En uiteindelijk als je in en uit al deze fases gesukkeld bent zou de aanvaarding moeten komen. Alleen lijkt deze bij momenten zooo ver heen.
En weet je wat heel deze rouwperiode zo grappig maakt? Deze 5 stappen neem je niet gewoon de een na de ander om uiteindelijk zeker weten bij de aanvaarding te komen. Neen, je strompelt van de ene fase in de andere om om de zoveel tijd weer eens naar een vorige fase terug te keren, zonder de zekerheid dat je ooit de pijn zal leren aanvaarden een een plaats zal kunnen geven in je leven.
Verdorie, weer iets dat je niet zeker kan weten. Waar is verdomme die glazen bol als je hem nodig hebt??????
