Ik lijd aan een Calimero Complex. Dat weet ik al langer en P. plaagt me daar dan ook altijd mee. Maar ik had het Calimero Complex nog niet ontdekt in mijn infertiliteitsbeleving.
Maar het gebeurd wel, zonder dat je het ziet gebeuren, zonder dat je er bewust voor kiest om het zo te zien.
Mijn problemen zijn groter dan jouw problemen en dat is niet eerlijk!
Want tijdens heel het behandelingenparcours doe je niets anders dan jouw pijn en problemen vergelijken met de pijn en problemen van anderen. Terwijl dat zo onzinnig is.
En iedere keer sta je op een punt dat je alleen de “mindere” pijn van je lotgenoten ziet.
Als je alle inbreuken op je privacy ondergaat tijdens de resem tests die voorafgaan aan elke behandeling, dan ben jij veel zieliger dan de mensen bij wie er geen problemen zijn. Begin je met IUI, dan moeten de mensen met “conceptie op bevel” toch niet beginnen klagen over hun problemen he. Zelfde als je met IVF start. Dan lijken de pijn en problemen van IUI-ers peanuts in vergelijking met wat jij meemaakt. En als de IVF pogingen zich beginnen opstapelen, dan kijk je naar een IVF-beginneling al bijna als naar iemand waar het gewoon zo lukt. Zij moeten niet klagen, wat jou overkomt is zo oneindig veel erger.
En zo gaat het er op elk niveau van je zoektocht naar een kind aan toe. Ok, vriendin N. heeft na een eerste probleemloze zwangerschap jaren op een tweede moeten wachten met een resem pijnlijke operaties om van de endometriose af te raken en heeft uiteindelijk nummer 2 op de wereld gezet na een eerste gelukte IVF. Tja .... erg voor hen .... maar zij hebben er ondertussen 2 rondlopen en jij staat nog steeds met lege handen.
Of het taboe dat er rust op jaloers zijn op miskramen. Ok, een miskraam is niet niks. Maar wat als je voor mijn part na 10 miskramen uiteindelijk beloond wordt met een gezond kind. Is mijn pijn om zonder achter te blijven dan niet erger?
Het is zo’n compleet overbodige competitie, maar toch eentje die met hart en ziel gevoerd wordt.
En dan de mensen die uiteindelijk, na elk een dodentocht te hebben afgelegd en waarschijnlijk een paar keer de hel van heel dichtbij meegemaakt te hebben, een kind het hunne kunnen noemen? Zij die zeggen, volhouden, zie je wel, je wordt er voor beloond.
Maar welk bewijs is er dat zij na ettelijke mislukkingen zouden volgehouden hebben? Het is hen gelukt, dus het lijkt zo makkellijk om te zeggen, kijk naar mij, zie je wel, niet opgeven, ook jij zal beloond worden. Wie beloofd er me dat????
***Het ziet er naar uit dat dit hier weer een beetje een bittere post gaat worden. Er moet nog een heel pak bitterheid uit mij, dus laat ik het met een gevoel van opluchting uit mijn vingers over mijn toetsenbord stromen. ***
Want wat eigenlijk de reden van deze post was is dat er ook buiten de infertiliteitswereld pijn en problemen bestaan. Hoe leg ik mijn pijn uit aan iemand die vrijgezel is tegen wil en dank? Die zelfs nog niet over al dan niet problemen met vruchtbaarheid moet nadenken, want nog alleen op de wereld staat. Is dat dan niet veel erger? Want wie weet vindt zij uiteindelijk haar droompartner, om dan misschien met dezelfde problemen als mij geconfronteerd te worden. Dat weet je niet op voorhand.
Voor mensen die er de pest in hebben dat ze elke avond alleen thuiskomen, voor zichzelf koken en alleen gaan slapen moet het absoluut pijnlijk zijn om mijn problemen over kindjes krijgen aan te horen. Op een bepaald niveau begrijpen ze de pijn uiteraard. Niemand wenst iemand anders onvruchtbaarheid toe. Maar ik zou het voor 100% begrijpen als ze uiteindelijk zouden zeggen of denken .... waar klaag jij over, jij bent tenminste niet alleen. Dat is zo veel erger!
En dat is zo. Los van onze kinderwens hebben P. en ik een pracht van een relatie. Gebouwd op zoveel verschillende factoren dat het niet meer te ontleden is waarom en voor welke redenen wij uiteindelijk het koppel geworden zijn dat we nu zijn.
Op Grido loopt de discussie dat wij (als grote bende misschien onvruchtbare vrouwen) dan misschien nooit kinderen krijgen, maar toch een goede relatie hebben (dit uiteraard in tegenstelling met dat ene koppel dat iedereen wel in zijn vriendenkring heeft waar er drie ukken rondlopen, maar de man en vrouw niet meer met elkaar praten).
Dit is een leuk gegeven om je aan vast te houden tijdens donkere en moeilijk momenten (oef, onze relatie is tenminste goed) .... voor hetzelfde geld is het wel die onvervulde kinderwens die je hele relatie op zijn kop zet. Want er zijn relaties die ontploffen omdat beide partners niet meer met de stress omkunnen, niet meer met de ontgoochelingen kunnen leven, elkaar de schuld beginnen geven van het mislukken in zo’n primitieve drang als de drang naar kinderen. Wie zegt er dat zo’n koppels, wanneer ze deze hel niet hadden moeten meemaken, niet perfect gelukkig gebleven waren met elkaar?
Niemand wint deze pijnwedstrijd. Pijn is gewoon niet te beschrijven of te vergelijken, maar wanneer het je leven domineert maakt het je lam.
Pijn is niet wat er met jou gebeurd, maar hoe je het ervaart. Het is jouw kijk op de wereld op dat ene specifieke moment.
Ik weet dat mijn pijn erg is. En uiteraard ken ik ook gevallen die veel “ergere” pijn moeten doorstaan. Maar dat maakt mij niet gelukkig. Daardoor gaat mijn pijn niet over. En dat is het grote probleem met vergelijken. Het is niet omdat je iemand gevonden hebt die in jouw beleving ergere pijn meemaakt dat jij daardoor minder pijn ervaart. Het is niet zo dat er een eindige hoeveelheid pijn in de wereld bestaat die verdeeld wordt. Pijn is oneindig.
Het gaat er niet over op welk deel van de pijncurve je zit, het gaat erover dat je van de pijncurve moet afgeraken.
Want ik ben niet gelukkig dat ik voor velen “het zieligste verhaal van de hoop ben”. Ik wil niet dat ze zeggen, ok Sailing Chick, jij wint, jouw pijn is het ergst. Mijn problemen zijn misschien erg, maar de jouwe zijn nog veel erger. Het gaat niet over competitie ... het gaat over de wedstrijd overleven zonder dood te vallen voor de eindstreep....
