Hierbij een ode aan onze mannen. De echte mannen, die zich niet electrisch scheren en die geleerd hebben hun gevoelens niet te tonen (citaat gestolen ...)
Ik denk dat in het hele fertiliteitsgebeuren wij vrouwen af en toe vergeten dat wij niet de enigen zijn met pijn. Onze mannen, onze rotsen in de branding, zij lijden ook.
Maar hoe leef je in een relatie waar beide partners hun pijn proberen te verwerken? Hoe leef je harmonisch samen als je je eigen pijn, laat staan die van je partner geen plaats kan geven.
Op veel (overwegend door vrouwen bevolkte) internetfora geldt zo'n beetje de regel dat de mannen toch niet mogen klagen tijdens behandelingen, want dat het wel de vrouw is die alles moet ondergaan ... De vrouw die tijdens bepaalde maanden meer intiem is met de gynaecoloog dan met haar man. De vrouw die zich volspuit met hormonen en daardoor zo labiel wordt als een koorddanser op een slap koord. De vrouw die eitjes moet laten oogsten al dan niet onder narcose (wat aanvoelt als een ongelooflijke inbreuk op je privacy)
Zonder te willen klinken als een rasechte feministe ... is dit niet normaal? Het lijkt toch biologisch bepaald, niet? Tijdens de bevalling en de zwangerschap is het toch ook de vrouw die alles moet doorstaan en alle pijn moet verdragen.Zou het niet zo zijn dat wij vrouwen dit gewoon beter aankunnen? Dat als het van de mannen zou afhangen ze dan eerder zouden opteren voor geen kinderen ... Ik kan verkeerd zijn, maar het lijkt me wel zo.
En echt .... mij mogen ze vijf puncties laten doorstaan, zonder verdoving dan nog, vooraleer ik vrijwillig zou willen klaarkomen in een plastic potje. Ik ben blij voor mijn man dat hij dit 'in the comfort of his own home' kan doen, want zo in een hokje in het ziekenhuis .... ik moet er verdorie niet aan denken.
Er zijn koppels die hier helemaal niet moeilijk om doen en die zelfs samen dat potje vullen. Eerlijk gezegd ben ik zeer blij dat mijn man dat niet verlangd van mij en dat hij zelfs liever heeft dat ik ver weg ben van 'the place of the crime'. Dit heeft niets meer met intiem zijn te maken. Voor ons is dit verworden tot iets ontzettend klinisch en medisch.
Wat ik erg vind voor mijn man. Want hoe maakt hij (en andere mannen met hem) nog het verschil? Tussen sex met de vrouw van zijn leven (ahum) en sex met het plastic potje? Want voor mij heeft zo'n hele IVF cyclus niets met sex te maken hoor ... zelfs al worden mijn intieme delen nooit zo vaak bekeken als tijdens al die bezoekjes bij mijn (jonge en knappe ... jawel) gyne.
Sex ... nog zo'n heet hangijzer bij koppels die aan fertiliteitsbehandelingen bezig zijn. Of misschien alleen bij ons. Alhoewel, dat geloof ik niet. Het is ongelooflijk cynisch dat een handeling die bij andere mensen leidt tot de geboorte van een kind bij infertiliteitspatiënten verwordt tot iets waar ze geen tijd voor hebben, geen zin in hebben, veel te moe voor zijn, te lastig zijn van de hormonen, te ver in de behandeling zitten om tegenslag te risceren ....
Sex is niet iets dat je relatie definieert, zeker niet als je al je hoop en aandacht steekt in een behandeling die je hopelijk een kind oplevert. Maar toch, voelt niet iedereen zich op zijn minst een beetje ongemakkellijk als de laatste spontane vrijpartij aleer een hele tijd geleden is?
Of wij vrouwen die ons schuldig voelen als we enkel tijdens de vruchtbare dagen te verleiden zijn tot sex en het ons de rest van de maand eigenlijk gestolen kan worden.
Als je de verhalen hoort van vrienden en vriendinnen die net aan een relatie beginnen kan je je amper voorstellen dat er een periode geweest is dat ook wij geen 2 dagen zonder sex konden. Dat je urenlang in een roes kon leven terwijl je maar enkele uren per nacht sliep. Ik moet dan altijd een beetje glimlachen en wens die verse koppels alle geluk van de wereld toe en hoop dat ze nooit zo hard in de realiteit gesmeten worden als alleen maar iets als het niet zwanger worden kan.
Dus, een knuffel en kus (meer krijgen jullie uiteraard niet) aan al die mannen die er gewoon zijn voor hun vrouwen, die hoewel ze meestal niet openlijk hun pijn verwerken toch niet helemaal in hun schulp kruipen.
Voor al mijn mannelijke lezers hoop ik dat mijn hersenspinsels misschien toch een beetje met de chaos in de hoofden van jullie vrouwen overeenkomt. Dat mijn overpeinzingen af en toe dezelfde zijn als die van jullie vrouwen, zodat ook jullie meer inzicht krijgen in wat er omgaat in een vrouw die dat ene instinct maar niet kan bevredigen.
En hierbij ga ik het even laten, want ik heb een afspraak met een andere echte man ... Jack Bauer ("24" voor de liefhebbers wacht op mij)
